Τον Ξιφία τον βόλεψε ο Τόλης. Δούλευε τότε σε μιά οικοδομή στη Συγγρού. Ρίχνανε μπετά κι ο Τόλης δούλευε πρέσα. Έπεσε η σκέψη να μπαλώσουμε τα εν οίκω εν κήπω. Ο Τόλης είπε ότι αυτές οι ρομαντζάδες θα μας χαρίσουν είκοσι χρονάκια και ήταν πειστικότατος. Το στρώμα με τα συμπαραμαρτούντα έκαναν το καλύτερο προσάναμα στο μεγάλο τζάκι του μεγάλου σαλονιού, αν και κάπνισαν λίγο, και ο Φίφης φορτώθηκε στο Volkswagen με εμένα τον μόνο τεθλιμμένο συγγενή. Στην αριστερή κολώνα της εισόδου, μπαίνοντας στο Ledra Marriot, τοποθετήθηκε όρθιος ο Ξιφίας μέσα στο καλούπι. Ο Τόλης τον έντυσε με την πρέσα και όλα τελειώσαν αθόρυβα και ποιητικά. Ο πορτιέρης δεν έμαθε ποτέ ότι το καλωσώρισμά του ήταν διπλό. Κι ο αιώνιος στυλοβάτης, συνέχισε να παίζει τον ρόλο της κολώνας του σπιτού. Ο αδριάντας του έγινε ο ίδιος. Μία κηδεία αρκούντως τιμητική για τον αγωνιστή, τον ευεργέτη, τον θρύλο, τον άνθρωπο. Καλά λένε ότι οι γλύπτες απλά βγάζουν το μάρμαρο γιατί το άγαλμα υπάρχει ήδη και περιμένει να αποκαλυφθεί. Το ίδιο βράδυ που έφυγε το Volkswagen, έπεσαν τα τηλεφωνήματα και σε δυο ώρες έγινε το πάρτυ της χρονιάς στο παλατάκι. Μαζεύτηκαν όλοι οι ρέστοι και οι τελειωμένες της Νέας Σμύρνης, Εξαρχείων, Παλαιού Φαλήρου, Πλατείας Αμερικής, Κυψέλης. Αδερφοποιημένες, ανεπίσημα, συνοικίες από χρόνια. Στο τέλος έπαιζαν τρελά κομμάτια του Gainsbourg από 70's και είχαμε φτιαχτεί όλοι, χυμένοι στους ημιφωτισμένους καναπέδες, μέχρι ν' ανακαλύψουμε ότι ντι-τζέι ήταν η χοντρή φίλη της Τερέζας που την έλεγαν Ρωξάννη όμως, αλλά πώς την έλεγαν αυτή τη χοντρή δεν θα τη θυμηθώ ποτέ. Στέλλα; Αλεξάνδρα;... κάτι τέτοιο.
Οι μπάτσοι εμφανίστηκαν με τους δικηγόρους του Φίφη, είκοσι λεπτά μετά το πειστικότατο τηλεφώνημα της Μάρας. -Ο Μπαμπάς μου... έχει να φανεί δυο μέρες. Ή τρείς είπε; Πάντως οι μπάτσοι ήρθαν εν μέσω πάρτυ και η Μαριάννα την έπεσε στον έναν. Αυτόν που είχε σβέρκο. Σε όποιον και να έριχνε το βαρύ βλέμμα της η Μαριάννα, οι επιδράσεις ήταν δεδομένες: Η ζώνη λυνόταν μόνη της, τριήμερος ανυποχώρητος πριαπισμός, βλέννα στον εγκέφαλο και κόλλημα με το δέρμα της, τη μυρωδιά της, τα πόδια της - τι πόδια γαμώ το κέρατό μου - και το στήθος της - τί στήθος γαμώ το σπίτι μου γαμώ! Εκτός αν την ήξερες, και είχες καταλάβει γιατί όλοι την φοβήθηκαν πρώτα και μετά την βαρέθηκαν και γιατί δεν ήταν ποτέ με κανέναν από την παρέα, εκτός από τρία χρόνια με εμένα, όταν πια την έστειλα μετά από τον μοναδικό μας καυγά. Αν δεν καυγαδίζεις χοντρά με τον άνθρωπό σου, είσαι με λάθος άνθρωπο. Πάει και τέλειωσε. Σπαθί αυτό και με νομίζω σοφό νεαρό εδώ, πίστεψέ με. Ο μπάτσος πάντως έκανε δεκαπενθήμερες διακοπές-πάρτυ εν υπηρεσία με τη Μαριάννα μέχρι που τον έστειλε στη μαμά του ένα βράδυ στο Ίρις, για τον Σίντ που τον έστειλε κι αυτόν μετά από ένα σαρανταπεντάλεπτο με εμάς να χρονομετρούμε χεσμένοι στα γέλια με τη μούρη του. Σαν τερματοφύλακας που η μπάλα είναι ήδη πίσω του χωρίς να καταλάβει πως.
Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο, που λένε, οι εφημερίδες έκαναν αφιερώματα και σενάρια και οι δικηγόροι του Ξιφία άνοιξαν σαμπάνιες στα γραφεία τους από τις μίζες που τσίμπισαν. Άν έχεις το χαρτί και τους δικηγόρους μαζί σου, η ζωή γίνεται τόσο εύκολη και καταντάει τόσο βαρετή που το μόνο που σε περιμένει μετά να αναμετρηθείς, είναι τα σκληρά. Εκτός αν έχεις εμένα μαζί σου.
Ήμασταν στην κουζίνα, μετά το τηλεφώνημα του αρχιμαλάκα που διαβεβαίωσε ότι έχουν υποβληθεί τα δέοντα στην δικαίοσύνη και οι διωκτικές αρχές θα φάνε τον κόσμο για να βρούν τον μπαμπά μας. Μόνο που δεν έχω δει ακόμα μπάτσο να ψάχνει με κομπρεσέρ σε ξένα ξενοδοχεία ούτε στην πιο ευφάνταστη αμερικάνικη σειρά, οπότε με χαμόγελο Όρσον Γουέλς ήξερα ότι το τέλειο έγκλημα μάλλον υπάρχει τελικά, αρκεί να εκμεταλευτείς το σύστημα, τα στερεότυπά του και το καλής ποιότητας σκυρόδεμα.
Όλο αυτό λειτούργησε με διάφορους τρόπους για μένα και το ματσωμένο μαύρο μωρό μου.
Μας άνοιξε νέους ορίζοντες στην δημόσια συμπεριφορά μας. Μας καύλωνε να πηγαίνουμε σε ακριβά εστιατόρια και να στραβώνουμε με την θερμοκρασία του κρασιού τρείς φορές, εώς ότου έρθει το σωστό Pinot Noir ή Syrah, να παραγγέλνουμε brownie με βανίλια στη σουίτα του Ledra Marriot, αφού είχαμε φτάσει με τη Mercedes - εγώ την έλεγα Sernedes- του μακαριότατου, και αφού κάναμε το σταυρό μας στην είσοδο. Ο πορτιέρης μας κοίταζε απορώντας όταν τον σταυρώναμε κι αυτόν γελώντας.
Η Μάρα είχε πάντα τον τρόπο να με γοητεύει και να μου τρελαίνει την τρέλα μου. Το στραβό της χαμόγελο χωρίς να λέει γιατί, το γεμάτο βλέμμα της, οι μακρυές της κάλτσες, το περπάτημά της, το πως με έπιανε αγκαζέ. Με ένα μπουκάλι στο χέρι, δίνοντάς μου το ανοιχτήρι, περιμένοντάς με να το ανοίξω, ανυπομονώντας να βρώ το Absolute Begginers και οτιδήποτε από Def Leppard, και να σβήσω τα πολλά φώτα και να γεμίσω το ποτήρι της και να την χορέψω και μπορώ και τα κάνω όλα σε μία στιγμή και τα κάνω.
Και ποτέ δεν της βάζω Def Leppard γιατί ο Bowie είναι πάνω απ' όλα. Όμως, το Wild is the Wind την κάνει να τα ξεχνάει όλα όταν είναι ανάσκελα κρεμασμένη στα χέρια μου, κάνοντας άδειο τον πάτο του Pinot Noir και κοιτώντας με κατάματα μου λέει " touché τσόγλανε", πέφτει πάνω μου με το φιλί που ξέρει ότι είναι η σφαίρα της και τυλίγεται όλο το βράδυ κλαίγοντας τα πάντα. Και κοιμάται κουλουριασμένη πάνω μου σαν δηλητηριώδες μαύρο νούφαρο.
Αυτή η Γυναίκα είναι η Ποίηση στην Ζωή μου.
Αυτό της είπα το ξημέρωμα κι εκείνη για απάντηση μπήκε στην τουαλέτα, τράβηξε το καζανάκι και βγήκε θυμωμένη και βουρκωμένη χωρίς να πεί τίποτα. Επιβεβαιώνομαι... Ακόμα κι αν βλέπεις να πηγαίνεις λάθος, κάποιες φορές είναι το σωστότερο που οφείλεις στον εαυτό σου. Αυτό που δεν θα έκανες ποτέ. Δεν είναι έρωτας. Είναι λίγο μετά. Και τα πρωϊνά στο παλατάκι για κάποιο λόγο έβρισκα πρώτο το LP της Siouxsie. Spellbound. Αυτό θα την ξύπναγε σίγουρα, θα το χόρευε σε όλο το σπίτι και θα μου έκανε και πρωϊνό.
Είχαμε κλειστεί στο σπίτι. Είχαμε να δούμε τον Κιού, τον Τόλη και τους άλλους τουλάχιστον ένα μήνα. Ο Τόλης σίγουρα θα συμφωνούσε αλλά ο Κιού θα ήταν σε επικίνδυνη αμηχανία. Τον βρήκαμε στον Ένοικο να μεγαλώνει την μπάκα του στην μπάρα με μπύρες και έπαιζε Dear Prudence. Τόμπολα.
Η δικιά μου χόρευε από την πόρτα και δεν τον είδε καν και ο δικός μου χόρευε με τα φιστίκια του και την 6η μπύρα του με το αριστερό μάτι θολό και κάτω. Αυτό με τους 4 βαθμούς μυωπία. Άντε να βγάλεις άκρη. Μετά από 4 λεπτά τον βούτηξα και δεν ήξερα τι να τον κάνω γιατί με κοίταγε σαν Θεό και περίμενε ένα θαύμα. Οκ. Ήταν απλά χεσμένος και ήθελε λίγο ντάντεμα. Ο Νίκος ως εκ θαύματος έπαιξε Bauhaus, Three Shadows Part I και μπόρεσα να τον ξελαμπικάρω λίγο συνοδεία μουσικής. Ανταποκρίθηκε. Μετά έβαλε Three Shadows Part II λες και ήταν μιλημένος ο πούστης. Είχα την τέχνη να τον ανεβάσω, να τον ελαφρύνω και να τον πάρω βόλτα μαζί μου. Μιά χαρά ο Κιού.Τόσον καιρό που δεν με έβλεπε είχε ψιλοφρικάρει. Τώρα που με είδε και τον άγγιξα ίσιωσε ο γιακάς του. Ποιός είμαι; Το Merito;
Το φτηνό χιούμορ με τον εαυτό μου, πάντα με ξεμπλόκαρε δημοσίως αλλά δεν έφτανε πια. Και με κρατούσε και πίσω για κάποιον λόγο. Ήμουν πλέον ελεύθερος, με τη Μάρα επίσης ελεύθερος, και ένιωθα Θεός και βάλε. Η καλύτερη συνταγή για να την πατήσεις πιο χοντρά από ποτέ. Κι εκεί, ενώ χόρευε η Μάρα μου, μπήκε το Face to Face της Siouxsie. Μου το χόρεψε όλο κοιτώντας με - λικνιζόμενη επικίνδυνα - κατάματα, με τα μαύρα μάτια της πιο μαύρα από ποτέ:
And... You'll never know... You'll never know... You'll never know... You'll never know... στριφογυρίζοντας... Two angels falling....You'll never know... You'll never know... You'll never know... μου το ψιθύρισε στο αυτί.
Μέθυσα χωρίς δεύτερο ποτό. Αυτή είναι η Γυναίκα μου. Κι ας γίνει ότι θέλει.
Ναι.
Αν ζω αυτή τη στιγμή, έχω ζήσει.
Αν πρέπει να τιμωρηθώ γι' αυτό, ελάτε. Κι αν δεν έρθετε, θα σας φωνάξω εγώ!
Σκατά.
Είμαι μεθυσμένος με το τίποτα και γουστάρω όσο ποτέ....
Όμως, πρέπει ακόμα να έχω τα μάτια μου τέσσερα.
Και ο Νικολάκης άρχισε να χώνει τα βρώμικα jazz.
Τελικά όσο σοβαρεύεις, το χιούμορ γύρω σου αυξάνεται.
Αν το βλέπεις.
Comments