Waiting for Godot

ΥΕΝ ΔΕΛΤΙΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΝΑΥΤΙΛΛΟΜΕΝΩΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 30-10-06 ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΦΟΡΟΥΜ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ, ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΩΣ ΤΙΣ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, ΘΑ ΚΗΡΥΞΕΙ ΣΤΙΣ 11.00 ΤΟ ΠΡΩΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ. ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΦΟΡΟΥΜ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΕΛΕΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΟΗΕ, ΕΙΝΑΙ Η «ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΠΕΡΙΠΟΥ 1200 ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ, ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ, ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΑΝΤΑΛΛΑΞΟΥΝ ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ. ΝΩΡΙΤΕΡΑ, Ο Κ. Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΟ ΒΙΒΙΑΝ ΡΕΝΤΙΝΓΚ, ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ. ΣΤΟΠ ΣΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ, ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΦΕΛΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΚΥΨΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΟΡΟΥΜ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (INTERNET GOVERNANCE FORUM - IGF), ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΩΣ ΤΙΣ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΕΤΑΦ

Διάβασα το άρθρο υπό του γνωστού αντιφρονούντα ΜΒ και επροβληματίσθην δια την παραχάραξη της Ιστορίας και του Πέους του 40. Ακόμη κι αυτός όμως, δεν ημπόρεσε να μην μνημονεύσει τους αγωνιστάς αυτού του τόπου. Όπως του Ταγματάρχη-Ιερέος Παπαμιχαήλ Δημητρίου, που ζώστηκε τις σφαίρες πάνω από το ράσο, του Ανθυπασπιστή και Αρχικελευστή Καζάκου Κωνσταντίνου. Βεβαίως λείπει μία σειρά ονομάτων όπως για παράδειγμα, του Υπολοχαγού Πεζικού Νατάσσα, και του φιλέλληνα Εγγλέζου Αρχιλοχία Darling. Κάπου εδώ πρέπει να παρέμβω και να μνημονεύσω την τεράστια προσφορά στον Aγώνα για την απελευθέρωση από τον ζυγό του Άξονα του Κακού, κατά τα χρόνια του Β’ ΠΠ και της ναζιστικής κατοχής, ενός ανθρώπου που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Ενός καθαρού και γνήσιου ελληνικού Ήρωα, συνεχιστή της ελληνικής λεβεντιάς, που στο άκουσμα του ονόματός του, κι αυτός ο ίδιος ο Χίτλερ είχε μνημονεύσει σε ένα meeting με τον Ρόμελ. Του Λοχαγού, του Πλοιάρχου, του Πιλότου, του Αγγελιοφόρου, του Πυροβολητού, αλλά και του Ανδρό

«Λευτεριά στον Πέτρο τον Παυλόγιαννη» έλεγε το σύνθημα και του κάνανε ότι χειρότερο: τον αφήσανε.Σου λέει, λευτεριά θέλεις; Πάρτην! Τράβα έξω με τους άλλους τους ελεύθερους να σε δω να σε χαρώ. Τον αφήσανε. Έκλεισε κι αυτό το αίτημα. Ικανοποιήθηκε. Ασβεστώσανε και τον τοίχο. Είναι πλέον ελεύθερος. Ελεύθερος να ζήσει στην πόλη, ελεύθερος να μείνει άνεργος, ελεύθερος να πεινάει, να απελπίζεται, να κάνει δουλειές για ένα χαρτζηλίκι, να δανείζεται, να τον κυνηγάνε, να «γίνει βάρος» στον κύκλο των ίδιων ανθρώπων που έγραψαν το σύνθημα στον τοίχο, και ελεύθερος να χαθεί κι αυτός όπως τόσοι άλλοι. Στο τεράστιο γουδί. Να γίνει αλοιφή. Και έγινε. Αλοιφή. Βούτυρο στο ψωμί των δημοκρατικών κοινωνιών, του κοινωνικού κράτους, της κοινωνίας παροχών ίσων ευκαιριών, της αλληλεγγύης και της ισότητας. Των τραπεζών και του ελεύθερου ανταγωνισμού. Της κοινωνίας της δημοκρατίας. Η Ομάδα Ε. Ελευθερία – Ελπίδα – Εξουσία. Τα δεσμά της Ελπίδας εγγυώνται ισόβια χαλιναγώγηση, απόλυτη προσαρμογή στις συνθήκες και

Μπήκε μέσα σαν να ήθελε να μιλήσει για Μάρξ. Σταμάτησε και κοίταξε τον χώρο κρατώντας ακόμη πίσω του το χερούλι της πόρτας. Όλα τα κεφάλια γύρισαν ταυτόχρονα προς το μέρος του και κάποια ομιλία στο βάθος σταμάτησε πριν ολοκληρωθεί. Τράβηξε απαλά την πόρτα. Έκλεισε με ένα καλολαδωμένο κλίκ. Προχώρησε αργά προς την έδρα κοιτώντας χάμω. Ακριβώς μπροστά από τα παπούτσια του. Στην μέση της διαδρομής σταμάτησε. Κοίταξε αριστερά του, στην πρώτη σειρά. Μια κοπέλα έστελνε μήυνμα στο κινητό της, απορροφημένη. Η διπλανή της την σκούντηξε και το άφησε στα πόδια της για να τελειώσει το μήνυμα όταν τα μάτια του θα έφευγαν από πάνω της. Ένα πνιχτό γέλιο από κάπου. Σιωπή. Συνέχισε να περπατάει. Αργά. Το τακούνι του ακουγόταν σαν σφυρί σε καρφί. Η Έδρα. Δύο μεγάλα σκαλοπάτια. Ένα πλατύ τραπέζι για γραφείο, δίπλα μία ραφιέρα με ρόδες. Πίσω στον τοίχο 4 πίνακες. Δύο πάνω, δύο κάτω με μηχανισμό να αλλάζουν θέση οι πάνω με τους κάτω. Στο δεξί ζεύγος ο πάνω είχε σφηνώσει κάπου στη μέση εδώ και μήνες. Ίσως

Από Cartagena προς Κορσική λοιπόν, μας έπιασε μια φουρτούνα, από αυτές που φαίνεται ποιός είναι καλός καπετάνιος και ποιός όχι. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται βέβαια κι ας ήταν νύχτα. Μισή ώρα αφού φύγαμε από Cartagena, βγαίνω απ’ το γραφείο, βλέπω το gangway ανοιχτό. Ε, ο πιλότος θα φεύγει λέω. Αλλά το κτίριο απ’ έξω; Τί κανει; Δεν λύσαμε καλά, ξηλώσαμε όλη την προκυμαία και την τραβάμε μαζί μας; Πλησιάζω και βλέπω πάλι την Cartagena. Your next stop: the Twilight Zone! Και η ράμπα στη θέση της... κοιτάω έξω και βλέπω τη φιλενάδα μου την γιατρίνα να τρέχει. Δυο ασθενοφόρα με τους φάρους αναμένους και φορεία άδεια. Η νοσοκόμα μας αναστατωμένη. Αυτή η νοσοκόμα είναι ένας body building ΚΔΟΑ* τύπος, Ρουμάνος, από αυτούς που μπαγλαρώσανε τον Πάσσαρη κι ακόμα τον βαράνε, σε κάποιο –6 υπόγειο κάπου πέριξ των Καρπαθίων. Nurse σου λέει μετά... «Αφήστε με αδελφή, αισθάνομαι πολύ καλά. Μη δίνετε σημασία, την τουαλέτα έψαχνα – Νοσοκομείο είναι εδω; Και τί δουλειά έχω εγώ εδώ; Χαχα... Μνήσθητί μο

Επιτέλους. Ο Αγών μου ( Mein Kampf ) βαδίζει προς την δικαίωση. Aνώνυμος ασχολείται μαζί μου. Η υπομονή ανταμοίβεται παιδιά, να το ξέρετε. Εγώ περίμενα τόσον καιρό στωικά, ατέλειωτα post πέρασαν, και τελικά ήρθε η αναγνώριση έστω και στις καθυστερήσεις. Βέβαια, τελευταίο με άφησε, του πεταματά δηλαδή, αλλά εγώ επειδή έχω κομπλεξ (και) μ’αυτά, το παίζω ότι με άφησε τελευταίο και καλύτερο. Last but not least και τέτοια. Τάχα μου ότι αφήνουμε τα καλά για το τέλος. Όμως, φευ, η αλήθεια είναι ότι με έχει στο φτύσιμο κι ακόμα δεν μπορεί η ματαιοδοξία μου να το χωνέψει. Θέλω να τον ευχαριστήσω κάπως που ασχολείται με την μετριότητά μου, να του στείλω ένα μπουκέτο λουλούδια, ένα κουτί γλυκά, ένα κιβώτιο με κινητή άμμο, κάτι τέλος πάντων σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, αλλά... δεν μου έχει αφήσει ούτε όνομα, ούτε τηλέφωνο, τίποτα. Το άσχημο είναι, και έχω στεναχωρηθεί πολύ γι’ αυτό, ότι δεν με απειλεί. Καθόλου όμως και μ’ έχει ρίξει πολύ αυτό.... Μόνο κάτι γενικούρες, κάτι μισόλογα, αυτά. Ούτε καταδέχ

- Ξέρεις ποιό είναι το πρόβλημά μου τελικά; - Ποιό; - Ότι το επόμενο τραγούδι που θα παίξει δεν ξέρω πια που να το απευθύνω. - ................ - Μαλακίες σου λέω... ξέρω πολύ καλά. - Πού; - Σε μένα. Δεν είναι προς τα έξω. Είναι προς τα μέσα. Αυτό είναι από μένα, για μένα. Godot: And did they get you trade your heroes for ghosts? Hot ashes for trees? Hot air for a cool breeze? Cold comfort for change? And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage? How I wish, how I wish you were here. We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year, running over the same old ground. What have we found? The same old fears, Wish I was here. Τα πίναμε λοιπόν παρακολουθώντας ένα DVD των Pink Floyd… Και περνάγαν από μπροστά μου αντιστοιχίες των τραγουδιών με πράγματα... Bloghood: If I had my way, I'd have all of you shot Άνθρωποι - Bloganthrwpoi : through the fish eyed lens of tear stained eyes i can barely define the shape of this moment in time and far

Αχ ναι τους ξέρω καλά ποιός ήταν ο πρώτος στο σύμπαν πριν να υπάρξει κάποιος που το έφτιαξε όλο αυτό ποιός ποιός αχ αυτό δεν το ξέρουν ούτε κι εγώ έτσι λοιπόν ας δοκιμάσουν να σταματήσουν τον ήλιο να ανατείλει αύριο ο ήλιος λάμπει για σένα είπε την ημέρα που ήμαστε ξαπλωμένοι ανάμεσα στα ροδόδεντρα στο Χάουθ με το κεφάλι στο γκρίζο μάλλινο κοστούμι του και το ψάθινο καπέλο του την ημέρα που τον έσπρωξα να με ζητήσει σε γάμο ναι πρώτα του έδωσα το κομμάτι από το κέικ με ηλιόσπορους μέσα από το στόμα μου και ήταν δίσεχτος χρόνος όπως τώρα ναι δεκαέξι χρόνια Θεέ μου ύστερα από το μακρύ φιλί κόντεψα να χάσω την αναπνοή μου ναι είπε πως ήμουν ένα άνθος των βουνών ναι έτσι ήμαστε όλες άνθη το κορμί της γυναίκας ναι αυτό ήταν ένα αληθινό πράγμα που είπε στην ζωή του κι ο ήλιος λάμπει για σένα σήμερα ναι γι’ αυτό τον συμπάθησα γιατί είδα ότι καταλάβαινε και αισθανόταν τί είναι η γυναίκα κι ήξερα πως θα μπορούσα πάντα να τον καταφέρω και του έδωσα όλη την ευχαρίστηση που μπορούσα φέρνοντάς τον

Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων ή έστω μνημόσυνα. Όταν δεν έχετε μαντέψει τη δύναμη που κάνει την αγάπη εφάμιλλη του θανάτου. Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα χωρίς να τον βασανίζετε τραβώντας ολοένα τον σπάγγο. Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια ο Νοστράδαμος. Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά στην Αποκαθήλωση. Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο. αν δεν αγαπάτε τα ζώα και μάλιστα τις νυφίτσες. Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα οπουδήποτε. Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani τρεις η ώρα μεθυσμένος χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατα ενοχλώντας το σύμπαν. Όταν λέτε την φύση μητέρα μας κι όχι θεία μας. Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι. Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα είναι μάλλον η εποχή μας. ΠΡΟΣΟΧΗ ΧΡΩΜΑΤΑ Μη με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο. Μη με διαβάζετε όταν δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα... Ώρα να πηγαίνω δεν έχω άλλο στήθος. Νίκος Καρούζος.

του Γ.Χειμωνά Η φίλη μου Ρ. έκλεισε τη συζήτηση για έναν κοινό μας φίλο ομοφυλόφιλο και τα αδιέξοδά του, με το γνωστό οξύ και θρασύ της χιούμορ: «Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ομοφυλόφιλοι. Αν δεν υπήρχαν, εσείς οι άντρες θα περνούσατε έτσι από τη ζωή, χωρίς να σας έχει αγαπήσει κανένας». Έφερα στο νου μου πάμπολλα λατρευτικά αφοσιωμένες αγάπες γυναικών προς άντρες που θα διέψευδαν αμέσως τον εξεζητημένο άλλωστε ισχυρισμό της Ρ. και ταυτόχρονα, ωστόσο σκέφθηκα τη διαφορετικότητα των γυναικείων και ανδρικών συναισθημάτων, ιδίως των ερωτικών. Στην ιδανική ερωτική σχέση της η γυναίκα εξαντλεί όλα τα αιτήματά της δικαίωσής της, ως προσώπου προπαντός, αλλά και ως ύπαρξης ή, έστω, εξασφαλίζει τον ουσιωδέστερο όρο για να προχωρήσει απερίσπαστη προς ό,τι θεωρεί επιτυχία για τον δημιουργικό εαυτό της. Ενώ για τον άντρα, στην αντίστοιχη περίπτωση, περισσεύουν πολλά (και μάλλον τα σημαντικότερα γι’ αυτόν) τέτοια αιτήματα – που, θά ‘λεγε κανείς, η ερωτική δικαίωση μοιάζει να τα κάνει ακόμα πιο επιτα

Ωραία… Να ‘μαστε πάλι εδώ. Με το μυαλό σαν στημένη σφουγγαρίστρα σε κουβά με βρώμικα νερά. Τι να πω; Για την Cartagena; Κούκλα. Ωραία σαγκρύα, ωραίες γυναίκες (δεν είπα όμορφες – ωραίες είπα και είναι καλύτερες αυτές), ωραία σοκάκια – δρομάκια και γενικώς δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.... είμαστε. Μεσολάβησε και η Νάπολη από το τελευταίο μου τευτέρι, αλλά πάνω – κάτω ξέρετε τι θα πω. Ναι είναι τρελοπόλη και μοιάζει με ελληνική και είναι γεμάτη μετανάστες ίσως περισσότερους από Ιταλούς. Κι εν πάσει περιπτώσει δεν είμαι ο Τάσος Δούσης με τις «Εικόνες» του και είμαι πολύ ευτυχής γι’ αυτό. Ούτε όμως η Μαρία πως-την-λένε-που-έχει-την-εκπομπή-στην-ΝΕΤ. Η Μαρία Καρχιλάκη τί κάνει τώρα που τη θυμήθηκα; Γιατί με φτιάχνει έτσι άσχημα αυτή η γυναίκα; Τέλος πάντων. Α! Είχαμε και ένα Ajaccio - στην Κορσική είναι αγεωγράφητε! – αλλά δεν κατέβηκα. Θα ξαναπάμε. Είχα λοιπόν ένα Word στο Desktop για να γράφω. Μου ερχόντουσαν διάφορα που θα ήθελα να γράψω και να ποστάρω κα