Waiting for Godot

Ο παρακάτω διάλογος μεταξύ Αμερικανών και Ισπανών είναι πραγματικός σύμφωνα με αυτούς που τον δημοσιοποίησαν, και καταγράφτηκε από το κανάλι 106 ( Finisterra/ Galicia) των Θαλάσσιων Επικοινωνιών. Ισπανοί : Εδώ Α-835, για να αποφύγετε την σύγκρουση, παρακαλώ αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε 25 ναυτικά μίλια μακριά και κατευθύνεστε ακριβώς κατά πάνω μας. Αμερικανοί: Αλλάξτε εσείς την πορεία σας 15 μοίρες νότια. Ισπανοί: Αρνητικό! Επαναλαμβάνω, αλλάξτε πορεία 15 μοίρες 15 μοίρες βόρεια. Αμερικανοί : Σας ομιλεί ο πλοίαρχος σκάφους των ΗΠΑ, αλλάξτε πάραυτα την πορεία σας 15 μοίρες νότια. Ισπανοί: Την υπόδειξή σας δεν την βρίσκουμε ούτε λογική ούτε εφικτή. Εάν δεν θέλετε να προσκρούσετε επάνω μας, αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια. Αμερικανοί : (Με υψωμένη φωνή) Σας ομιλεί ο πλοίαρχος Richard James Howard του σκάφους USS Montana του δεύτερου σε μέγεθος αεροπλανοφόρου του στόλου των ΗΠΑ. Έχουμε μαζί μας δυο αντιτορπιλικά, καταδιωκτικό αεροσκάφος και

Σήμερον, την 7ην πρωινήν, ανακοινώθη υπό ραδιοφωνικών τε και τηλεοπτικών σταθμών, το αίτημα που κατατέθη υπό του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, προς την - προσωρινώς ακέφαλον - Αρχήν Διασφαλίσεως Προσωπικών Δεδομένων, το οποίον προβάλλει την επιθυμίαν των διωκτικών αρχών και γενικότερα των δυνάμεων καταστολής, να δύναται να περιστρέψει τις κάμερες διαχείρησης κυκλοφορίας προς τις εισόδους οικιών και πολυκατοικιών, ούτως ώστε να παρακολουθείται και να καταγράφεται ποίος εισέρχεται και εξέρχεται αυτών. Η πιθανότης της παρακολουθήσεως και διαμέσου βεραντών και παραθύρων δεν - επαναλαμβάνω, δεν - έχει διευκρινηστεί ή αποκλειστεί. Τα συμπεράσματα σας είναι ελεύθερα - προς το παρόν - προς δημοσίευση, επικοινωνίαν και προβληματισμόν. Με τις υγείες μας. Εν Αθήναις, 29 μηνός Νοεμβρίου, σωτήριου έτους 2007μ.Χ.

1. Πρόσεχε τί εύχεσαι 2. Είμαι Έτοιμη «Το χάραμα, παρά τα όσα πιστεύει ο κόσμος, είναι η ώρα που μ’ άρεσε πάντοτε περισσότερο. Παρεμπιπτόντως, για να ξέρεις και πώς να με λες, τώρα πια με λένε Λού. Αστειάκι. Κατάλαβες… Τέλος πάντων…». Κλώτσησε ένα κουτάκι pepsi , αυτό πήρε λίγο ύψος και έπεσε μέσα σε ένα καλάθι απορριμμάτων . Γύρισε και κοίταξε τον Τρύφωνα. «Δεν το έκανα εγώ. Τυχαία το βαλες». «Δεν το πιάνεις έτσι; Ακόμα μου μιλάς για τύχη. Θα μάθεις, που θα πάει… ελπίζω όχι με τον δύσκολο τρόπο.» Το κεφάλι του Τρύφωνα ήταν σαν Zeppelin που χάνει ήλιο και καίγεται πέφτοντας προς κατοικημένη περιοχή. Στο στομάχι του ένιωθε ότι κάποιοι κάνουν άσκοπες βόλτες με μεγάλα τρακτέρ, με πολύστροφα μίξερ και ανοιχτές τηλεοράσεις με παράσιτα. «Λου ε;» «Λου.» «Λου, που θα βρούμε καφέ;» «Κατά κει πάμε, εδώ παρακάτω έχει ένα. Δίπλα στην παραλία, να σε χτυπήσει κι ο αέρας». «Έχει το Παρίσι παραλία;» «Εδώ Μασσαλία – Εδώ Μασσαλία. Όβερ! Μη μου χάνεσαι». «Χμ… Πότε;» «Χτες – μετά το μπα

Σήμερα βαριέμαι... Αυτά.

στο προηγούμενο επεισόδιο... Τα πράγματα είχαν αρχίσει πια να ορίζουν την έννοια του παραλόγου. Τίποτα πια δεν ήταν αδύνατον. Ο Τρύφωνας ακουμπισμένος στο κάγκελο του τρίτου ορόφου του πύργου του Άιφελ απολάμβανε ένα Gitanes International χαζεύοντας το φως να φεύγει πάνω από το Παρίσι. Ένιωθε σαν να βρίσκεται μέσα σε κάποια B Movie κάποιου σαλταρισμένου σκηνοθέτη. Μόνο που ο σκηνοθέτης ήταν αυτός τώρα. Σε πραγματικό χρόνο και χωρίς δεύτερη λήψη. Αναρωτήθηκε πόσα θα μπορούσε, μέχρι που φτάνει όλη αυτή η «δυνατότητα». Δεν ήξερε καν πώς να το ονοματίσει όλο αυτό. Άραγε αν σκεφτόταν ότι θα ήθελε να κάνει κάτι που δεν μπορούσε βάσει «δυνατότητας» θα αποκτούσε αυτή την έξτρα «δυνατότητα»; Δεν μπορεί να πετάξει, ας πούμε. Αλλά αν σκεφτόταν πως πετάει, μήπως μπορούσε; Αισθάνθηκε γελοίος στην σκέψη αυτή και θυμήθηκε την εικόνα του μικρός, μαζί με άλλα χαζά, να κάνουν τον Superman με την πετσέτα δεμένη στον λαιμό. Χαμογέλασε με την μελαγχολική αυτή ανάμνηση και τράβηξε μια μεγάλη τζούρα

Μετά το, από ρίζας, φιάσκο ξεκαθάρισμα των Ζωνιανών και την πλήρη και οριστική εκκαθάριση του χωριού αποστήματος που κατέστρεφε την πιάτσα το Έθνος και τον ελληνισμό γενικότερα, η Χούντα Κυβέρνηση και ο Führer Πρωθυπουργός αποφάσισαν να μην υπαναχωρήσουν στις πιέσεις και να το βάλουν βαθιά. Το μαχαίρι στο κόκκαλο. Να σκύψουν από πάνω. Από το πρόβλημα. Να βάλουν δάχτυλο. Επί των τύπων των ήλων. Το κουτί της Πολιτικής Βούλησης – Πανδώρας, άνοιξε και η επανίδρυση της πιάτσας πολιτική βούληση έχει εξαπλωθεί επί παντός του επιστητού, και ξαπλωμένου αν χρειαστεί. Μετά λοιπόν από την – για πρώτη φορά στα χρόνια της μεταπολίτευσης – υποδειγματική παρέλαση πορεία της 17 ης Νοεμβρίου προς την κομμαντατούρα Αμερικάνικη Πρεσβεία λόγω της χρήσης των καμερών ελέγχου κυκλοφορίας πολιτών , μετά τον θρίαμβο της Ελληνικής υποκρισίας Αστυνομίας, η κάθαρση στην ελληνική κοινωνία προχωρά σε όλα τα πεδία που έχουν γλυτώσει προβλήματα. Έτσι, η Ανεξάρτητη Αρχή του Συμβουλίου Ραδιοτηλε

Διάλεξε με ποιό λεωφορείο θα πάς. Malta - Valletta.

... is a state of mind.

Προηγούμενo επεισόδι0 του Καπέλα Chain Story …Η τηλεόραση γέμισε χιόνια. Γύρισε να ρωτήσει την.. κανείς. Έμεινε μόνος μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο που τώρα συνειδητοποίησε ότι είναι μια ρέπλικα του σπιτιού του Τσάντλερ και της Μόνικα. «Τι διάολο;» σκέφτηκε, ενώ παρατήρησε πάνω στον καναπέ ένα κόκκινο μπουκάλι μανώ. Κοίταξε πιο προσεκτικά και είδε κάτι να κινείται μέσα. Ήταν σαφώς η Madison η οποία προφανώς του ζητούσε να την βγάλει από εκεί. «Δεν ξέρω πως βρέθηκες εκεί μέσα, αλλά τρεις ευχές δεν έχεις, οπότε μένεις εκεί». Έριξε ένα μαξιλάρι πάνω της, που είχε τυπωμένο το πρόσωπο του Αιμίλιου Λιάτσου, και έμεινε ακίνητος να κοιτάει την τηλεόραση. Η θεία Ερμιόνη … για φαντάσου! Είχε ακούσει υπονοούμενα και μια-δυο φορές το όνομά της κατά λάθος. Ήταν το ταμπού. Η απαγορευμένη λέξη της οικογένειας. Η περιέργειά του μεγάλωνε , αλλά η σκέψη του μηνύματος της Ερμιόνης, περιέργως, τον χαλάρωνε. Ήταν κάτι στο αίμα του που τώρα ξυπνούσε. Τώρα αφυπνίζεται για κάποια μεγάλη αποστολή. Ο καφές ήταν έτοι

Αυτό είναι ένα mail που μου έστειλε μια φίλη μετά από μια σχετική κουβέντα που είχαμε. Έχει πολύ ενδιαφέρον, σαν θέμα, και πολλές περισσότερες προεκτάσεις από αυτές που αναφέρονται. Αλλά αξίζει τον κόπο: Μια γενιά μορφωμένων Ελλήνων που ζουν με τους γονείς τους, βγαίνουν κάθε βράδι, δουλεύουν σποραδικά και για ψίχουλα, ταξιδεύουν, και τσακίζουν Prada, Fendi και LV όπου τα πετύχουν. Η φίλη μου η Μαρία ήρθε και με βρήκε για πρώτη φορά τον περσινό Σεπτέμβριο. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε επιστρέψει από την Αγγλία με το μεταπτυχιακό της, μετά είχε πάει τέσσερις μήνες διακοπές (στο Μπαλί, τη Μύκονο και τη Φλωρεντία), και τώρα είχε έρθει μαυρισμένη και έτοιμη να ξεκινήσει την καριέρα της, και μια νέα ζωή. "Θέλω να μου βρεις δουλειά στην εταιρία σου", μου είπε με τον επιτακτικό τρόπο που λέει τα πάντα. Ήταν 26 χρονών. Αν και είμαι εντελώς ακατάλληλος για τέτοιου είδους διαμεσολαβήσεις, μισάνθρωπ

Εμείς θα είμαστε εκεί. Έλα κι εσύ για να καταλάβεις γιατί πήγαμε.

Καλημέρα σας παιδιά. Το σημερινό μας μάθημα έχει τον τίτλο « Zubrowka ». Προφέρεται Ζουμπρόφκα και είναι δύσκολο να το θυμάσαι γι’ αυτό θέλω να προσέξετε ιδιαίτερα το σημερινό μάθημα. Την άλλη Τετάρτη, 4 η και 5 η ώρα, θα σας βάλω απροειδοποίητο πρόχειρο διαγώνισμα. Εντάξει; Λοιπόν. Κοίτα μπροστά σου τώρα και ήσυχα. Χώρα προέλευσης η υπέροχη Πολωνία. Τι είναι αυτή η Zubrowka όμως; Φυσικά και είναι βότκα. Εξάλλου, οι εφευρέτες της βότκας, και παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα είναι η Πολωνία και ουχί η Ρωσσία. Οι Πολωνοί την προφέρουν σωστά: Ζουμπρούφκα και όχι Ζουμπρόφκα. Το γιατί στην Ελλάδα δεν την προφέρουμε σωστά και αλλάξαμε, κατά το ελληνικό δοκούν, την προφορά της, είναι θέμα παράδοσης. Από τον προηγούμενο αιώνα, είναι παράδοση να προφέρουμε αλλιώς ότι μας έρχεται από την Πολωνία. Παράδειγμα; Κανείς; Κανείς! Είπα σας θέλω ενεργούς στο μάθημα – ξυπνήστε. Λοιπόν. Ο αγαπητός Κριστόφ Βαζέχα είναι, ως γνωστόν, Πολωνός. Κάποιοι δε, αναφέρονται σ’ αυτόν ως Χρήστος Βαζέχας. Η αλήθεια

Θυμάμαι έναν φίλο και σύντροφο που έγραψε κάτι στο blog του. Δεν θυμάμαι τώρα τι ακριβώς και δεν έχει σημασία, αλλά σαν αίσθηση, ήταν κάτι μαύρο, από αυτά που τα έχεις παντρευτεί δεκαετίες τώρα. Αυτά που σαν να σου γεμίζουν τις τσέπες ξαφνικά και σου αφήνουν τα χέρια απ’ έξω. Λες και έχεις στο στομάχι σου ένα γεμάτο αποτσίγαρα τασάκι. Μεταλλικό, σκουριασμένο. Που μεταμορφώνουν ένα απαλό μακό μπλουζάκι, σε σφιχτό μάλλινο ζιβάγκο. Που σε κάνει να ιδρώνεις και σε τσιμπάει στον λαιμό και μέσα από τους αγκώνες αν κινηθείς. Ένας άλλος φίλος και σύντροφος έκανε ένα σχόλιο απ’ αυτά που κάνουν οι φίλοι του τύπου «Ναι μεν σε καταλαβαίνω αφού έχω κι εγώ δεκάδες τέτοια και τα μισά κοινά, αλλά ξέρεις ότι υπερβάλλεις λίγο και εν τέλει μην επιμένεις να παίζεις με την κινητή άμμο γιατί θα σου πετάξω το τσιγάρο μες το σώβρακο». Η απάντηση ήρθε με μια ατάκα από ταινία του Νικολαΐδη: «Δε με παίρνει για περισσότερα». Εκεί πέταξα από το παράθυρο κάθε πρόθεση να πω κι εγώ τη μαλακία μου. Αυτό δεν είνα

Σε ένα σχόλιό μου σε κάποιο Post πιο κάτω έλεγα ότι η ζωή σκηνοθετεί καλύτερα. Αλλά το παραπάνω περιστατικό ήθελα τόσο πολύ να συμβεί στην Ελλάδα. Κρίμα ρε γαμώτο... θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Για φανταστείτε το να συνέβαινε στις χώρες που έχουν ρατσιστικά προ-Βλήματα... Τις άλλες χώρες εννοώ φυσικά. Τους άλλους. Τους Ρατσιστές. Εμείς... είμαστε οι μοναδικοί "μη ρατσιστές" (μπα σε καλό μου, όλο αστεία λέω σήμερα) όχι γιατί δεχόμαστε την διαφορετικότητα και την ισότητα και την αξιοπρέπεια κάθε φυλής, αλλά επειδή, εμείς, οι Ελληνες, εξ ορισμού είμαστε οι καλύτεροι. Εμείς προϋπήρχαμε, εμείς τους κατεβάσαμε απ' τα δέντρα, εμείς είμαστε το φως του Κόσμου. Οπότε δεν υπάρχει καν θέμα. Χάρη τους κάνουμε και να 'ναι και ευγνώμωνες. Ορίστε μας.

Μου έστειλαν αυτό σε mail. Στο subject έλεγε Bob ο σφουγγαράκης. Γέλασα. Το Mail έγινε από Unread, Read. To έστειλα κι εγώ σε φίλους. Για να γελάσουν. Το μετακίνησα στον υποφάκελο που έχουμε όλοι στα PC μας, στο Fun. Μαζί με άλλες φωτογραφίες και powerpoint που δείχνουν υπέροχες φωτογραφίες από φύση, νυχτερινές λήψεις πόλεων, χαριτωμένα ζωάκια... Το έκλεισα και πήγα στο επόμενο. Αυτός εκεί μέσα όμως, δεν είναι ο Bob ο Σφουγγαράκης. Μακάρι να ήταν. Αλλά δεν είναι.

Μο να σου παίξω μια στην τσεφαλή, τσε ετσά μη με ξανοίζεις! Μούσκαρε! Μέσα θε να με πας; Ε, Νά μου! Ωραία χρονική στιγμή δεν "έτυχε" το επεισοδιο στα Ζωνιανά; Με την εξωτερική πολιτική να χάνει με 4-0 στο 15', Με το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας και την "αναγέννηση" άντε πόρτας, Με το ασφαλιστικό να σχεδιάζεται σαν tatoo στην πλάτη μας (με κοπίδι), Με την Βουλή να είναι μπάχαλο, Με την τροπολογία που δίνει εκτάκτως (ξανά) 900 εκατομμύρια ευρώ στους δικαστικούς (χτες βράδυ ξανα-πέρασε αυτό - ενώ εσύ κοιμόσουν). Με την ΝΔ να προσπαθεί να δέσει τα κορδόνια της, Με το πετρέλαιο λίιιιγο πριν τα 100. "Έτυχε" κι αυτό: Να πάνε οι μπάτσοι - χωρίς ούτε οι ίδιοι να το ξέρουν - στα Ζωνιανά ("αυτοί" το ήξεραν όμως) και να φεύγουν κάι κάι κάι.... (Μουσικό Διάλειμμα: είσαι σκέτο παρακράτος (δις), και προβοκατόρισσαααα, για αυτό σε χωρισααααααα.....) η κυβέρνηση να βάζει το μαχαίρι στο κόκκαλο στέλνοντας καμια 200αριά Μπρους Γουίλλις στην περιοχή

Μακάβριοι... οι φτηνοί τω πνεύματι.

Η μελέτη έγινε στην Ρωσσία, αλλά δημοσιεύθηκε στις ΗΠΑ (χμ...) και είναι η απάντηση στην απλή ερώτηση: Γιατί οι ηλίθιες μας πρήζουν τα συκώτια; Ιδού: Μελέτη αμερικανών ερευνητών τη Ρωσία έδειξε πως η κατανάλωση αλκοόλ προκαλεί μεγαλύτερα προβλήματα στον εγκέφαλο των γυναικών σε σχέση με τους άνδρες... Επίσης, τα οινοπνευματώδη ποτά βλάπτουν και το ήπαρ , ακόμα και αν οι γυναίκες καταναλώνουν μικρότερη ποσότητα από τους άνδρες. Στην έρευνα έλαβαν μέρος 102 αλκοολικοί, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι απείχαν από το αλκοόλ για περίπου 3 με 4 εβδομάδες και στη συνέχεια υποβλήθηκαν σε εξετάσεις. Τα αποτελέσματα των τεστ έδειξαν πως οι γυναίκες αντιμετώπιζαν προβλήματα μνήμης, λογικής και επίλυσης προβλημάτων σε σχέση με τους άνδρες. Τα πορίσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στις ΗΠΑ. Η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, δρ Μπάρμπαρα Φλάνερι σχολίασε: «Ο γυναικείος οργανισμός μεταβολίζει το αλκοόλ διαφορετικά σε σχέση με τους άνδρες. Ο λόγος είναι ότι ο γυναικείος οργανισμός περιέχει λιγότ

Δεν ξέρω πόσο ψηλά έχω φτάσει, ξέρω όμως από πόσο ψηλά πέφτω. Και προσέχω που πατάω για να μην ντρέπομαι που με έχεις. Και μέσα στην βομβαρδισμένη πόλη έρχομαι με ένα θαύμα στα χέρια – θα το πετάξω κι αυτό. Κι αν συναντήσουμε αυτούς που αργοσβήνοντας μιλούν ελκυστικές θεωρίες, θα αρχίσουμε να τρέχουμε προς τη θάλασσα, για μια μεγάλη εισπνοή.