Waiting for Godot

Ο Χρόνος που χρειάζεται Ν' ανοίξουνε τα μάτια, ένα κλειδί να μπεί στην πόρτα, να απλώσει ένα κύμα, να κατέβεις μια τσουλήθρα, να κάνεις ένα βήμα, μια σταγόνα βροχής να τρέξει στο μάγουλο... Όσος Χρόνος χρειάζεται, είναι ο Χρόνος... για να με συγχωρέσεις. Συγχώρεσέ με.... Λυπάμαι πολύ που σε πυροβόλησα....

Ήρθες. Ναι. Περίμενα. Σ' έψαχνα. Εσύ είσαι; Εσύ είσαι. Τώρα. 'Ελα. Φοβάμαι. Θέλω. Σ' αναγνωρίζω. Ναι. Το πρόσωπό μου κάτι παθαίνει. Το νιώθω. Ξέρω το άγγιγμά σου. Σίγουρα. Κοίτα με. Κι άλλο. Ζεσταίνομαι και Ρίγος. Ναι. Τί βουίζει; Μόνο εγώ το παθαίνω; Το ακούς; Με κοίταξες έτσι τώρα... Καταλαβαίνεις...Το βλέπω. Ναι. Σε βλέπω. Κοίταξες μέσα μου. Σε δέχομαι. Μουδιάζω. Να σε μυρίσω. Άγγιξέ με. Μη με κοιτάς. Κοίτα με. Θα γελάσω. Μέθυσα ακριβώς τώρα.Ήξερα ότι θα 'ναι έτσι. Λιώνω. Ναι. Θα κάνω οτιδήποτε.Μπορώ. Λύνονται όλα τώρα. Είναι Σοβαρό. Με κατάλαβες. Με κατάλαβες; Μ' αναγνώρισες. Μ' αναγνώρισες; Που είμαστε; Σιωπή όλα. Κάτι τεντώνει τον Κόσμο... Τεράστιο το Τώρα. Όχι. Ναι. Εδώ είμαι. Είμαι. Είμαι. Σ' εσένα. Σ' εσένα. Πηχτή θάλασσα βράδυ. Μαύρη. Ναι. Έχεις λακάκκια; Τί; Τί; Πες! Μην ανησυχείς. Πως να πω; Κατάλαβε! Ναι! Φωνή. Αόρατα ανάμεσα κύματα. Αργή κίνηση όλα.... Κι εγώ. Γυναίκα... Ναι. Γυναίκα... - " Κι από δω, η φίλη μου η .....". - "

Κυρία Ήσουν μόνη στο δώμα σου και ξαφνικά εγώ. Με στέρνο γυμνό Τα μαλλιά μου στον αέρα Χλωμός. Σαν το πανί. Τα γόνατά μου έτρεμαν. Μια Λέξη βαθειά κοίταζε μέσα από τα μάτια μου και σαν να με είχε στείλει η Κόλαση Για να την περιγράψω. Εκεί. Μπροστά σου. Ερχόμουν. Σ' ακουμπούσα Φοβάμαι ναι. Σε τράβηξα από το χέρι. Σ' έσφιξα πάνω μου δυνατά. Απότομα. Ύστερα αποτραβήχτηκα Σε κράτησα μακρυα με τεντωμένο χέρι και με το άλλο σαν να προστάτευα το μέτωπό μου από μία Σκέψη. Συνέχεια κι επίμονα και σκεφτικά κοιτούσα το πρόσωπό σου. Σαν να το χάραζα αργά με λεπτομέρειες στην ρίζα του βλέμματός μου. Συνέχεια. Πολλή ώρα. Ύστερα τίναξα το χέρι σου σα να του δώριζα μια κίνηση κι έγειρα το κεφάλι μου και πάλι το ξανασήκωσα. Τρεις φορές. Κι ένας πελώριος στεναγμός με τράνταξε σαν να Έσπασε η Ζωή μου. Ύστερα άφησα το χέρι σου. Στραμμένα συνέχεια τα μάτια μου επάνω σου έστριψα το σώμα μου κι εκείνο σαν να ήξερε μονάχο του το δρόμο έφυγε. Βγήκε. Χάθηκα με το κεφάλι συνέχεια γυρισμένο επάνω από τον

Ξεκινάω να πω κάτι... και αυτόματα γεμίζει το μυαλό μου ατάκες, τίτλους, τσιτάτα... Είναι εύκολο (και πιασάρικο εώς γοητευτικό) να μιλήσω με εξαρχειώτικα, κολωνακιώτικα, λαζοπουλικά, οι διάλεκτοι είναι πολλές. Βαρέθηκα πια. Με, Σας, Τους βαρέθηκα όλους. Διάβασα ένα blog της Constantina (να σαι καλά μάτια μου) , και άλλων κατά καιρούς, και διαβάζω ανθρπώπους με ζωή, με ζουμί, με πάθη και τρέλα. Τους διαβάζω... αλλά δεν τους βλέπω. Όταν τους βλέπω... είναι άλλοι. Είμαστε όλοι απατεώνες έλεγε ο Άμλετ. Τώρα θα έλεγε είμαστε όλοι Πωλητές. Της μούρης μας τουλάχιστον. Γενικεύσεις και αυθαίρετα συμπεράσματα; Δεν πειράζει. Δεν θα με λογοκρίνω λες και ειμαι δίπλα με τον κ.Χατζηνικολάου.... Η μόδα έχει μπει πια στο μυαλό. στον τρόπο σκέψης. Πρέπει να σκέφτεσαι πια μοδάτα. Τα αγοράκια να λυσσάνε να είναι cool (κρύοι δηλαδή) και τα κοριτσάκια να φαντασιώνονται εαυτούς ως πρωταγωνίστριες του sex & the city (μα όλες πια πίνουν Cosmopolitan;) Τις αγωνίες μας προσπαθούμε να τις εξηγήσουμε, να τις α