Waiting for Godot

- "Πάρτα ρε! Πάρτα" (φαπ) - "Είσαι μαλάκας; (φαπ) Ο Μπάμπης είμαι ρε! " - "Ε; Μη μιλάς ρε! " - "Μπάμπης ρε! Μπάμπης!" - "Μπάμπης ε;  Ώπα - ποιός Μπάμπης;" - "Εγώ ρε! Εμένα βαράς ρε;" - "Μπάμπη !!! Μπάμπη!!!!!!! Σόρυ ρε φιλαράκι - ρε συ δε σε γνώρισα ρε... αμαααάν... ρε ο Μπάμπης! Καλά είσαι ρε Μπαμπίνο;" - "Ντάξει ρε, ντάξει" - "Ρε Μπάμπη, αλήθεια ρε, δε σε γνώρισα... μη νομίζεις τώρα....." - "Όχι ρε ντάξει, συμβαίνουν αυτά. Νερό κι αλάτι". - "Σίγουρα ε;" - "Ναι ρε λέμε, άντε πάω μέσα , θα με κάψει κι ο ήλιος. Τα λέμε μέσα". - "Ναι ρε φίλε. Άντε, τα λέμε σε λίγο. Ρε το Μπάμπη...."

Ταχύρρυθμο Ελληνικής Μεταπολιτευτικής Χεστορίας. Ανοίγω παρένθεση και - τηλεγραφικά - στέλνω την εικόνα: η Ελλάδα της παραλιακής. Οι δόσεις των Cayen. Ο μεσημεριανός φραπεδόμαγκας. Το κόμπλεξ κατωτερότητας του Έλληνα, που εκεί κάπου στα '80 έμαθε το Lifestyle, τον Κωστόπουλο - Κλικ, το On the Rocks (Πασχάλης ρε!), το κωλόφτιαγμένο Sierra. Το δημόσιο. Το πακέτο Ντελόρ.Τη Μιμή. Ταξίδι στο Λονδίνο για ψώνια, στο Παρίσι για φωτογραφίες στην Concorde (θα σκάσει η Νίτσα άμα τις δει), στο Μόναχο για Oktoberfest, στο Βερολίνο για τη Μπιενάλε, στη Ρώμη γιατί η μέλλουσα αισθάνεται Αλίκη: "Με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο" - Όχι τυχαίο, Μοιραίο ήταν. Κάπου τότε ήταν που οι Γαρδέληδες κοιτάγαν τον μπακάλη, φούρναρη, τσαγκάρη, υδραυλικό μπαμπά τους μετά βδελυγμίας - εντάξει τον κρύβεις, αλλά είναι μπαμπάς, τι να του κάνεις; - και πήγαν μαζικά να κάνουν Business Administration. Το όνειρο του πετυχημένου κανακάρη, στο γραφείο του, με τους υφισταμένους να εκλιπαρούν για εντολές ήταν ο κ

Η Τέχνη, πάντα αντιγράφει την Ζωή, Αλλά η Ζωή, για να βρει απαντήσεις, θα πρέπει συχνά να ανατρέξει στην Τέχνη.

Μουσική είναι: Η απόρρητη έκφραση της πιατέλας στον πορνογραφικό χαρακτήρα. Αγάπη είναι: Η σταγόνα του αίματος που πέφτει πάνω στις χορδές γυναικείου βιολιού. Παράνοια είναι: Το πλυντήριο μέσα στην καταρακτώδη βροχή από κάκτους. Το Πάθος είναι: Η τρισδιάστατη καμπύλη που χωνεύει τα τρόφιμα του χάους. Αιματοχυσία είναι: Η προσπάθεια του Θεού ν’ αποδείξει την ύπαρξή του. Επανάσταση είναι: Το πρωϊνό ξύπνημα σ’ ένα νησί που βουλιάζει. Κοινωνικότητα είναι: Ο Βασιλιάς που πεθαίνει σ’ ένα χλωμόθωρο δωμάτιο-τρώγλη. Πόλεμος δεν είναι: Ο διαπλανητικός ανεμόμυλος που πέφτει κοντά στο καραβάνι της Σάχαρης. Προσπάθεια είναι: Η τρύπα που όταν βγεις απ’ αυτήν, ξαναμπαίνεις αυτόματα μέσα της. Ελικόπτερο είναι: Το αστέρι που φυλακίζεται για να δείξει την απόλυτη ελευθερία του φωτός του. Φόβος είναι: Ένα τσεκούρι που παθαίνει νευρικό κλονισμό, κάτω από ένα σύστημα αγκώνων και σπασμένων ποδιών. Ευγένεια είναι: Τ’ ανήλιαγο του βυθού σημείο, που ο μπεκρής εξανεμίζει τα λόγια του (σ’

Ποιός νοήμων άνθρωπος μπορεί να συμμετάσχει, να προτείνει και πραγματικά να προβληματιστεί με την θεματική(;) της Αμεσοδημοκρατικής συνέλευσης του Συντάγματος; Από τη μία οι οικονομολόγοι-Zeitgeist  που προτείνουν την τάδε απλούστατη λύση (σαν την Κοντού στη σωφερίνα: "Απλούστατον") και πως η Σωτηρία είναι θέμα απόφασης. Δικής μας μόνο, κανενός άλλου. Από την άλλη, το "μέλλον". Η "νέα γενιά που παίρνει τα πράγματα στα χέρια της", άνευ παιδείας, σχεδίου, πολιτικής κατεύθυνσης, ελάχιστης γνώσης και ιστορικής εμπειρίας, αλλά και απόλυτης άρνησης επίσης.  19 μέρες προσπαθούν να συννενοηθούν αμεσοδημοκρατικά για το ποιοί είναι! Τουλάχιστον ο Πολύδωρας με το μνημειώδες ποιήμα "Ποιός είμαι;" προσέφερε και στην κωμική πλευρά του πολιτισμού ένα έργο. Ακούω τώρα απο live cam: "Τα μινιμουμ που μας ενώνουν είναι οτι ειμαστε συναγωνιστές" το ακούω τώρα απο μια Μαρία απο την Αγ.Παρασκευή. "Αυτοκινητοπομπές έστω και με ενα αυτοκινητο με ν