Waiting for Godot

30 Ιουλίου. 13:35 Δεμένοι στην Κοπεγχάγη. Τώρα που το σκέφτομαι δεν έμαθα ποτέ ποιό είναι το ομώνυμο γλυκό. Όλο θυμάμαι κάποιους παλαιότερα να λένε «φάγαμε στους Δεληπέτρου μια Κοπεγχάγη... ωραιότατη!». Μάλλον πέρασε η μόδα της γιατί δεν την ακούω πια... Είμαι στο γραφείο. Κομμάτια. Ευτυχώς στο Tallin βρήκα νεσκαφέ και πήρα καμια δεκαριά κουτιά. Τώρα, μετά το φαί, είναι ότι πρέπει. Τέλειωσα και τις δουλειές μου στο φτερό οπότε μια-δυο ώρες μπορώ να τις περάσω κάνοντας κάτι άλλο. Με έπιασε το οργανωτικό μου χτες και ποιός είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε! «Και αυτά εδώ τί είναι; Με ημερομηνία 2003; Υπάρχουν αυτά τα συστήματα onboard; Όχι; Και γιατί είναι ακόμη εδώ αυτά; Τα υπόλοιπα γιατί είναι χύμα αλλού κι όχι ζυγισμένα-στοιχισμένα σε κεντρικό σημείο; Όχι - Θα μπουν σωστές περιγραφές να μπορεί κάποιος να κάνει browsing σε αυτό που θέλει. Όχι τύπου GFO, XS3V, WKST, SRV, TURBO Intercooler. Αυτά που λέει ότι είναι trash και τα φυλάμε και τα κάνουμε backup;;; ιιιιιιιιιι!!!!! Βαρβάρα! Το Δ

24/07/06 05:00πμ. Night audit. Κατέβηκα κακήν κακώς από την καμπίνα στο γραφείο. Χωρίς καφέ δεν υπάρχω. Ευτυχώς απέναντι απ’ το γραφείο είναι το Officer’s Mess με μια μαγική μηχανή που ο καφές ποτέ δεν τελειώνει. Είναι ένα είδος γαλλικού - ευτυχώς όχι το γνωστο νερομπούρμπουλο αλλά ούτε και ο Nescafe που τόσα χρόνια κυλούσε άφθονος στις φλέβες μου. Αν βρώ Nescafe στην Στοκχόλμη θα πάρω μια κούτα. Αρχίζει και με κουράζει η μεθαδόνη. Θέλω the real thing. Άσε που ο μοναδικός κρύος καφές που μπορείς να βρεις είναι στο Cova Café στο Deck 5, που έχει μέσα καφέ, παγωτό, σιρόπι σοκολάτα, σαντιγύ και ένα κερασάκι, σερβιρισμένος σε μια ποτηράκλα..... Να - Χωρίς συμπάθειο. Όποτε περνάω από κει, τα λέμε με τον Dennis, έναν Κροάτη Barman. «να σου φτιάξω καφέ; - Φυσικά να μου φτιάξεις.» και ξεκινάει να φτιάξει αυτο το πράγμα (οι γυναίκες παθαίνουν πολλαπλούς οργασμούς με αυτό). «No Dennis, don’t!!! Just a double espresso lugo! – Alright man… you want the real thing» Ε, τί σου λέω κι εγώ ρε παληκάρι.

24/07/06 05:00πμ. Night audit. Κατέβηκα κακήν κακώς από την καμπίνα στο γραφείο. Χωρίς καφέ δεν υπάρχω. Ευτυχώς απέναντι απ’ το γραφείο είναι το Officer’s Mess με μια μαγική μηχανή που ο καφές ποτέ δεν τελειώνει. Είναι ένα είδος γαλλικού - ευτυχώς όχι το γνωστο νερομπούρμπουλο αλλά ούτε και ο Nescafe που τόσα χρόνια κυλούσε άφθονος στις φλέβες μου. Αν βρώ Nescafe στην Στοκχόλμη θα πάρω μια κούτα. Αρχίζει και με κουράζει η μεθαδόνη. Θέλω the real thing. Άσε που ο μοναδικός κρύος καφές που μπορείς να βρεις είναι στο Cova Café στο Deck 5, που έχει μέσα καφέ, παγωτό, σιρόπι σοκολάτα, σαντιγύ και ένα κερασάκι, σερβιρισμένος σε μια ποτηράκλα..... Να - Χωρίς συμπάθειο. Όποτε περνάω από κει, τα λέμε με τον Dennis, έναν Κροάτη Barman. «να σου φτιάξω καφέ; - Φυσικά να μου φτιάξεις.» και ξεκινάει να φτιάξει αυτο το πράγμα (οι γυναίκες παθαίνουν πολλαπλούς οργασμούς με αυτό). «No Dennis, don’t!!! Just a double espresso lugo! – Alright man… you want the real thing» Ε, τί σου λέω κι εγώ ρε παληκάρι.

Στοκχόλμη. 16 Ιουλ. 06 Κατα πρώτον ο συγκάτοικος δεν είναι από Ουρουγουάη αλλά από Γουατεμάλα. Και τώρα που μπήκα στην καμπίνα βλέπει cartoon. 34 χρονών, μπουλούκος, με βοήθησε πολύ το παλικάρι. Και τι παλικάρι. 5 γάμοι, 5 διαζύγια, αλλά τώρα βρήκε την γυναίκα της ζωής του. Ναι καλά... Πάλι καλά που δεν έχω κανένα αμερικανάκι σαν τον προκάτοχό μου. Πόση βλακεία να αντέξει κανείς; Όσο καλός και να ‘ναι όμως... δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό το μοίρασμα καμπίνας. Δεν μπορείς να αδειάσεις ρε παιδί μου. Κομμάτια γυρνάς, και γίνεσαι χειρότερα. Με τον μπούλη να κοιμάται και να ροχαλίζει σαν τρακτέρ ή σαν εκείνα τα ποτιστικά στα χωράφια που τ’ ακούς από μακριά και λίγοι τα έχουν δει. Κάτι σαν μηχανικά τριζόνια. Ε, ο δικός μου καμία σχέση. Ροχαλίζει κι εσύ βλέπεις στον ύπνο σου το αλυσοπρίονο του μανιακού δολοφόνου. Πάντως δεν έχω παράπονο. Όλες οι φυλές εδώ είναι. Μόλις ο καμαρώτος μου έφερε την στολή μου πλυμένη – σιδερωμένη με χίλιες συγγνώμες που την άργησε. Έπεσε μπινελίκι χαλαρό, έτρεξε

Έξω από το Άμστερνταμ... 9 παρα είκοσι, βραδυνή στολή με την γραβάτα και το σακάκι, ζαχαρί χρώματα. Το πρωί πλασιέ φέτας, το βράδυ πλασιέ μιλφέιγ. Σήμερα ήταν η πρώτη μου επιβίβαση. Που σημαίνει ότι πρέπει να στηθεί στο Terminal του κάθε λιμανιού μια υποδομή από laptops, switches, Barcode readers μπλα μπλα μπλα μπλα, να κάνουν check in περιπου 2.000 επιβάτες και μέχρι τις 4-4.30 να έχεις γίνει μπουχός από κει και να είναι όλα στο καράβι στα κουτιά τους. Σιγά τα ωά. Μου το λέγανε κι εμένα λες και πρέπει να λύσω καμιά κβαντική εξίσωση. Χαμαλίκι απλό είναι. Απλά αν σου κόβει και λιγάκι, κάνεις την ζωή σου πιό εύκολη και δεν τυραννιέσαι τσάμπα. Η επιστήμη της κοινής λογικής δηλαδή. Κάτι που όμως βλέπω να λείπει. Οι ξένοι, είναι οργανωμένοι επειδή κάποιος τους το έμαθε. Δεν θα αυτοσχεδιάσουν ποτέ για να εξελίξουν αυτό το κάτι. «Αυτό ξέρετε, αυτό εμπιστεύεστε» - πάει και τέλειωσε. Αν όμως κάποιος Έλληνας, ή η Ιταλίδα ας πούμε που οργάνωνε το Amsterdam Terminal δουλέψει με μεράκι το πράγμα (μ

Ουφ! Μερικές φορές μπορεί να συμβεί ένα λάθος, που να σε κάνει άνω κάτω. Και παρόλο που το βλέπουν όλοι, τα πράγματα, οι διαδικασίες κλπ. μπορεί να έχουν πάρει έναν τέτοιο δρόμο που όλοι να πούνε: Ναι είναι λάθος αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τώρα. Μου ‘χει συμβεί πολλάκις αλλά τώρα όχι. Πάλι καλά. Αλλιώς θα ‘φευγα αύριο! Δεν το λέω σαν ψαρωμένο γκαούδι (=νεοπροσληφθείς) απλά το χω πάθει τόσες φορές που δεν θα με εξέπληττε άλλη μία. Έχω πάει Ρουμανία χωρίς λόγο αυθημερόν ας πούμε... Τα τωρινά ελληνοαμερικάνικα πράγματα φαίνεται πως είναι πολύ πιο πρακτικά και λογικά από τα παλαιά ελληνογερμανικά και πολύ χαίρομαι γι’ αυτό. Οπότε, μέχρι τις 14 ή 15 θα με τρώτε live στη μούρη. Και θα postάρω κιόλας. Και comments θα κάνω αριστερά – δεξιά. Και πάνω – κάτω. Όσα θέλω. Η MMG και κάποιοι άλλοι έγιναν λίγο σκατά με το προηγούμενο Post και δεσμεύτηκα να postαρω μια σαχλαμάρα τώρα για να περάσει η κατσούφλα (τί λέξη είναι αυτή τώρα;). Οι παλιοί το θυμούνται σίγουρα, οι νέοι προσοχή να μαθαίνουν: Τρα

Έξι και μία. Goodbye Greece. Σε έξι μήνες θα τα ξαναπούμε(;). Αν και έχω μια αίσθηση μόνιμης αναχώρησης. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί από ότι έφευγα, ποτέ δεν ξαναγύρναγα. Εκτός από τους τόπους των εγκλημάτων. Περίεργη διαδικασία. Έχει κάτι άγριο αλλά και κάτι ωραίο. Κατά πρώτον, αντιμέτωπος με κάτι τέτοιο, συμβαίνει αυτόματα η Αφαίρεση. Ξεχωρίζει κάθε τι περιττό. Επαναπροσδιορίζεις τα σημαντικά, εκπλήσσεσαι από το πόσα λίγα είναι τελικά, γδύνεις πολλά από την φαινομενική σημαντικότητά τους, λίγο απογοητεύεσαι από κάτι που γοητεύτηκες, αλλά ταυτόχρονα νιώθεις να ελαφραίνεις λίγο. «Ανάσχεση» το λέγαμε στο θέατρο. Πολύτιμο εργαλείο. Παίρνεις απόσταση. Ακίνητος. Άδειος. Γειωμένος. Παρών. Ακούς, βλέπεις, αισθάνεσαι σε 360 μοίρες σφαίρας. Βλέπεις τί ξεχωρίζει. Την πραγματική διάσταση των σχέσεών σου και την επίδρασή τους επάνω σου. Σήμερα υποθέτω (και ελπίζω) από κάποιο λάθος με ειδοποίησαν ότι φεύγω αύριο!. Με έλουσε κρύος ιδρώτας γιατί εκτός από τα πρακτικά προβλήματα και την τούμπα στον πρ

- Ζερβός: Γεια σ’ Στέλιο! - Ηλιόπουλος: Μπάρμπα! Βρεεεεε.... Γειά σου μπάρμπα! Πότε ήρθες; - Ευτούνη τη στιγμή - Ευτούνη; - Ευτούνη. - Για κείνη τη δουλειά που είχες ξανάρθει; - Τς! - Αλλά; - Για του λόγου σου. - Του λόγου μου; Δηλαδή τί συμβαίνει με του λόγου μου μπάρμπα; - Άντε τώρα παληκαρά μου, να σε δω και να σε καμαρώσω! - Πώς να με καμαρώσεις μπαρμπούλη; - Σαν κουτσοπυργιώτη, σαν άντρα, και προπαντώς σαν γνήσιο Κοντογιώργη. Πιδί του Βαγγέλ’ του Κοντογιώργ’, αγκόν’ του Στυλιανού του Κοντογιώργ’, δισεγκον’ του Σταύρου του Κοντογιώργ’, και σαν ανηψούδι δικό μ’ - Δεν σε καταλαβαίνω μπάρμπα. - Δεν έμαθες τίποτα για τα φονικά; - Φονικά, τί φονικά; - Εψές... - Ε; - Στο χουριό.... - Ε; - Ψηλά στον προφήτ’ Ηλιά... ο ξάδερφός σου.... - Ο Διαμαντής; - Ποιός άλλος; Απόμεινε κι άλλος; - Και τί έκανε στον προφήτη Ηλία ο Διαμαντής ρε μπαρμπούλη; - Είχε μάθει αποβραδίς... - Ο Διαμαντής; - Ο Διαμαντής! - Ότι θα διάβαινε κει κι ο Νότης ο Μακρυκώστας! - Ώχ ωχ ωχ ωχ ωχ! Λοιπόν; - Παραφύλαξε λοιπόν,

- Γειά σου Θωμά! - Καλώς τη θειά - Να σε φιλήσω λεβέντη μου - Να με φιλήσεις θείτσα μου. Να σε φιλήσω κι εγώ γιατί έτσι όπως μοιάζεις της μακαρίτισσας της μάνας μου κι όταν με φιλάς εσύ θαρρώ πως με φιλάει εκείνη. Πες μου πως από δω στην Αθήνα; - Γιατί έμαθα από τον Βαγγέλη τον Δεσυμπουρλιώτη πως έφυγες απ’ την Πάτρα κι ήρθες στην Αθήνα. Κι επειδή εγώ ξέρω γιατί ήρθες στην Αθήνα, ήρθα να σε φιλήσω, να σου δώσω την ευχή μου, να σου δώσω κι αυτό το φυλαχτό να σε φυλάει. Φόρα το! - Για στάσ’, για στάσ’ θείτσα μου, και γιατί μου το ‘φερες το φυλαχτό στην Αθήνα, από τί να με φυλάει, απ’ τα τρόλεϊ; - Ξέρω! - Ξέρεις; - Ξέρω! - Τί ξέρεις ρε θείτσα; - Θες να δεις τί ξέρω; - Πολύ θα το ‘πιθυμούσα... - Ε να λοιπόν. (μαχαίρι – πιστόλι) Τί λες τώρα; Ξέρω ή δεν ξέρω; - Ααααα.... τη χάνουμε τη θειά μου την Παρασκευούλα.... - Τί είπες; - Τίποτα θείτσα μου, κάτσε. Κάτσε θείτσ