Waiting for Godot

... Μόνος.

Είχα παντρευτεί λέει, και πριν μερικούς μήνες είχε γεννηθεί το τέταρτό μου παιδί. Με την γυναίκα μου τα πηγαίναμε πολύ καλά αλλά ώρες ώρες ήταν κάπως περίεργη. Αυτό ήταν που μου άρεσε όμως. Ήταν λοιπόν, ένα μεσημέρι, που ήταν η σειρά μου να ταίσω το παιδί και έκανα ότι δεν το θυμόμουν. Όμως, εκείνη, φρόντισε να μου το θυμίσει... Ενώ εκείνη ανέλαβε τα υπόλοιπα τρία. η σκύλα.

Να ξεκινήσω με την εκπληκτικής έμπνευσης μαλακία μου. Είχα καιρό να κάνω κάτι τέτοιο και η αλήθεια είναι, ότι μπορώ να το θεωρήσω το λιγότερο σαν έναν μεγάλο φόρο τιμής στον αγαπημένο μου Peter Sellers . Μόνο αυτός θα έκανε κάτι παρόμοιο. Και εξηγούμαι που λέει κι ο Κωστάκης: Παίρνω Πέμπτη απόγευμα τον προαστιακό από Νεραντζιώτισσα (τι όνομα για σταθμό όμως ε; Εμπνευσμένο.) για να πάω Αθήνα – Στ.Λαρίσσης (αμ αυτό πάλι; Στην Λάρισσα ο σταθμός λέγεται Αθηνών;). Μπαίνω στο τραίνο, βρίσκω θέση παραθυράτη με κανέναν απέναντί μου, φοράω το μαύρο μου το Ray Ban , καρφώνω και στο Sony Ericsson Walkman 3 band GP XT 410i SF WiFi NoFear HiFi Intercooler μπαμπά-μην- τρέχεις κινητό μου με 1GB μνήμη όλη την playlist των Brian Eno – David Byrne και αράζω το τομάρι μου στο κάθισμα για το επόμενο 20λεπτο μέχρι να φτάσω Αθήνα και να αλλάξω σε μετρό. Παρεμπιπτόντως, λατρεύω τα τραίνα. Βάλε με σε τραίνο και σου κάνω το Αγ.Πετρούπολη – Βλαδιβοστόκ μονορούφι. Pas problem . Καλά, εγώ θα το

Ελπίδα... και προοπτική.

Ντοκουμέντο. Φωτογραφία την ώρα που ανακοινώνεται η εθελοντική συμμετοχή στις μαθητικές παρελάσεις. Οι στρατιωτικές παραμένουν ως έχουν. Για να τιμήσουμε την μνήμη των πεσόντων δηλαδή. Γιατί εδώ είναι Κράτος. Με μνήμη - όχι αστεία. Χθες ο Άδωνις (Ρ@#$!#)%*#!) στα κανάλια, αμυνόμενος στην επίθεση αριστερών εντός και εκτός κοινοβουλίου, έθεσε το υπέρτατο επιχείρημα: "Όταν πηγαίνεις στο Βρετανικό Μουσείο, και κοιτάς τα εξόριστα μάρμαρα του Παρθενώνα θαυμάζοντάς τα, κοιτάς την παράσταση της παρέλασης των εφήβων. Παρήλαυνε η νεολαία, και δεν είδα να έχει πρόβλημα στην δημοκρατική λειτουργία..." Καλό; Εκπληκτικός δημόσιος λόγος εκπροσώπου του κοινοβουλίου; Ρητορική υψηλού επιπέδου που σπάει κόκκαλα, έτσι; Υποθέτω ότι θα συμφωνεί και με την σχέση εραστή-ερωμένου ως αναπόσπαστο μέρος της εκπαίδευσης στην αρχαία δημοκρατική Αθήνα. Γιατί όχι; Δεν πιστεύω να διαφωνεί το ΛΑΟΣ. Εξάλλου, δεν είδα να έχει κανένα πρόβλημα η δημοκρατική λειτουργία.....

Κι εγώ θυμάμαι το τριώροφο σπίτι που ζούσα στην Καστέλλα. Ήταν 708τμ. με βεράντα 300τμ. σε σχήμα Π και κοιτούσε προς τη θάλασσα. Θυμάμαι τον πίνακα του Giacometti στον τοίχο που πίσω ήταν το χρηματοκιβώτιο του μπαμπά με τις ράβδους χρυσού. Σαν τώρα θυμάμαι πόσο με εντυπωσίαζε η λάμψη και των 300 ράβδων ενώ ο μπαμπάς με κρατούσε στην αγκαλιά του, περήφανος για τον μοναχογιό του. Τα πρωϊνά της Κυριακής θυμάμαι την μητέρα, να μου δείχνει από την βεράντα κάποια καράβια του στόλου του μπαμπά που περνούσαν στα ανοιχτά και μου μάθαινε - με ιδιαίτερη επιμονή - να προφέρω σωστά το "τάνκερ", το οποίο μπέρδευα συχνά. Μάλιστα κάποτε μου φώναξε "Τάνκερ! - Πες το επιτέλους!", πράγμα που με τραυμάτισε στα ευαίσθητα παιδικά μου χρόνια. Παρακαλώ όποιος γνωρίζει αν ζει η χαμένη μου οικογένεια, να τους ειδοποιήσει! Εδώ είμαι! Ξανάρθα! Εδώ μπαμπά!

When in deep shit, Say nothing, and try to look natural, like you know what you're doing....

Αν ήμουν αμάξι θα ήμουν μάρκας Cernedes, που θα πει σέρνομαι, κυλιέμαι, τρώω χώμα, δεν μπορώ μανούλαμ, βοήθα Άγιε Στρίφωνα. Αναφωνώ - ξανά - το γνωστό "Ποτέ Ξανά" - Never Again πιάνοντας τον δεξί μου κρόταφο που προς στιγμήν νόμισα πως θα χυθεί. False alarm - λείπει ήδη. Το κεφάλι μου - μέσα, έξω ένα πράγμα, καμία διαφορά - μοιάζει με χαλβά φαρσάλων. Πρέπει οπωσδήποτε το ΣΚ να πέσω σε νάρκη. Χειμερία, κατά προσωπικού, ότι να ΄ναι. Δεν με πειράζει. Αιτία για την οικτρή κατάσταση είναι - τί άλλο; - οι κακές παρέες. Ιδίως αυτές που σήμερα έχουν ρεπό. Και το μέγα ερώτημα παραμένει άλυτο: Που μπαίνουν τόσες μπύρες; τέλος γκρίνιας - Dive! Dive! Dive!

Τα θυμάστε αυτά που τα έγραφα όταν ήμουν μικρός και ναυτικός; Ε, επανερχόμεθα στα ημερολόγια. Ενωμένοι - δυνατοί. Τα νέα χωρίς τίτλους: Κατά πρώτον ο Godot μετακόμισε. Πήρε τα σέα του, τα μέα του και βουρ για το τσαρδί του. Νέα γιάφκα στήνεται και απευθύνω έκκληση στην κοινότητα των ευαίσθητων bloggers που θα αλλάξουν τον κόσμο (τι θα αλλάξουν; τον έχουν ήδη αλλάξει /βοηθήσει /σώσει). Ρε παιδιά! Έναν καναπέ ψάχνω! Τόσο δύσκολο είναι; Τριθέσιο, μπλε σκούρο ή κόκκινο ή μωβ σκούρο (σε απόχρωση πεθαμενί). Ας κάνουμε έναν μπλογκομαραθώνιο για τον καναπέ (και κανένα τραπέζι, τίποτα γκατζετάκια και διάφορα άλλα συμπαραμαρτούντα. Κινήσου μπλογκόσφαιρα. Κινητοποιήσου. Μη μου κάθεσαι μαύρη και σιωπηλή με το "Save Alekos" από πάνω σου. Άσε που είδα και στο ΣΚΑΙ το αφιέρωμα στην κινητοποίηση των blogger για το περιβάλλον. Πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια. Αφού όσο διάβαζα μπλογκς για το περιβάλλον, φούντωσε ο φίκος πίσω μου, απαπαπα... κόντεψε να με πνίξει. Οι φακές που είχα στο νερό αποβραδί

- Όχι πριν μου πεις τί έχει μέσα το βυτίο (και πως συνδέεται με το χοιρινό).

Ντάξει;

...Αλλά θα συνεχίσω να ψάχνω με το Nissan μου.

Ούτε κάν Σταμάτη Κόκοτα. Έστω Σταμάτη Κραουνάκη. Άντε Σταμάτη Γαρδέλη.