Ξαφνικά, σαν κάποια μοίρα ιατρική να με είχε εγχειρήσει απο μιά παλιά τυφλότητα με μεγάλα άμεσα αποτελέσματα, σηκώνω το κεφάλι μου απο την ανώνυμη ζωή μου προς την σαφή γνώση του Τρόπου που υπάρχω. Και βλέπω ότι όλα όσα έχω σκεφτεί, όλα όσα έχω υπάρξει, είναι ένα είδος απάτης και τρέλας. Σαστίζω με όσα κατάφερα να μην δω. Ξαφνιάζομαι με ότι υπήρξα και βλέπω ότι τελικά δεν είμαι. Κοιτάζω, σαν μιαν απέραντη έκταση που την φωτίζει ο ήλιος διαπερνώντας τα σύννεφα, την περασμένη ζωή μου. Και διαπιστώνω, με ένα μεταφυσικό σάστισμα, πως οι πιο σίγουρες κινήσεις μου, οι πιο σαφείς ιδέες μου και τα πιο λογικά μου σχέδια, δεν ήταν τελικά παρά εγγενής μέθη, φυσική τρέλα, μεγάλη άγνοια. Ούτε κάν έπαιζα κάποιον ρόλο. Οι άλλοι τον έπαιζαν για μένα. Υπήρξα, όχι ο ηθοποιός, αλλά οι κινήσεις του. Όλα όσα έχω κάνει, σκεφτεί, υπάρξει, είναι ένα άθροισμα υποταγών ή ένα ψεύτικο ον που το θεώρησα δικό μου, γιατί ενήργησα με κατεύθυνση από αυτό προς τα έξω, ή ανάλογα με το βάρος των περιστάσεων που υπέθετα π
Godot.8@GMail.com.