Τι σου είναι το μυαλό όμως... Το πρωί λοιπόν, 7:15' και ενώ απέχω ελάχιστα από την χειμερία νάρκη, ξεκινάει το earth 'n' roll. Μισοξυπνάω, σε εκείνη την κατάσταση που σκέφτεσαι μπερδεμένα και πολύ γρήγορα, απολύτως πεπεισμένος ότι είμαι στην καμπίνα μου στο καράβι. Άρα φυσιολογικότατο το κούνημα. Έρχομαι λίιιγο πιο κοντά στο συνειδητό, σκεπτόμενος "κοίτα τί ανέσυρε το μυαλό μου - σχεδόν σαν όνειρο από ένα κούνημα". Κούνημα; Γιατί κουνιέμαι; Μάλλον θα φταίει η θέση - με κουνάει ο ίδιος μου ο σφυγμός. Θα αλλάξω ελάχιστα θέση και θα σταματήσει. Δεν σταματούσε. "Σεισμός" Σκέφτηκα ότι τόση ώρα που πέρασε, θα είχε αρχίσει ήδη να καταρρέει το σύμπαν αν ήταν σοβαρός σεισμός. Επίσης δεν άκουσα και βουητό. Γιατί τότε θα είχα τηλεμεταφερθεί στο Σύνταγμα! Δεν έκανα τίποτα απολύτως. Τσάμπα πήγαν οι ασκήσεις ετοιμότητας, τσάμπα τα security trainings, τσάμπα τα πτυχία, τσάμπα τόσος κόπος, τόσο κρύο, τόσες κακουχίες... Και ως άλλος Πεσόα, αφέθηκα σε αυτό το λίκνισμα,