Waiting for Godot

Όταν ξανακούσεις να αναφερεται κάποιος στο "Θεοκρατικό Κράτος του Ιραν", θα συνεχίσεις να το αισθάνεσαι ως κάτι το μακρινό; Κάτι έξω από αυτή την χώρα; Κάτι εξωτικό ίσως; Νομίζεις ότι έχουν τεράστια διαφορά οι Εφραίμ από τους Χομεινί; Στον τρόπο σαφώς - στο αποτέλεσμα; Νομίζεις ότι είσαι στην Ευρώπη - ή εν πάσει περιπτώσει σε πολιτισμένο κράτος - επειδή θα πας στη Μadonna; Επειδή έκανες Ολυμπιακούς Αγώνες μήπως; Επειδή έχεις ευρω ίσως; Λόγω του ότι ταξιδεύεις "ελεύθερος" μόνο με την ταυτότητά σου; Επειδή έχεις Τατούλη, Παναγιωτόπουλο, Γεωργιάδη, Τσίπρα και απόφοιτους του Χαρβαρντ συμβούλους στα υπουργεία; Κι ο Αχμαντινετζάντ το Χάρβαρντ έβγαλε... Πάντως αν ειχε η Τραχανοπλαγιά DSL, θα σου απαντούσε ο αγρότης σε τί κράτος ζεις. Συνειδητοποιείς πόσο γελοίος είναι ο Έλληνας; Πόσο μεγάλη είναι η διαφορά απο αυτό που ζεί μέχρι αυτό που υποδύεται; Πόσο σχιζοφρενικό είναι αυτό όταν είναι ακινητοποιημένος στον Κηφισό, μέσα στην Mercedes, μόλις 58 δόσεις από το να την αποκτή

Οι Ημέρες του Σεπτέμβρη δεν είναι σαν να ξεκινάει μια νέα χρονιά; Αν είναι έτσι... κάπου εδώ δεν είναι η πραγματική Πρωτοχρονιά; Χρόνια καλά πάντως, κι ελπίζω να τελειώσει σύντομα η αρρωστημένη ζέστη....

Χρόνια τους πολλά... Και όσοι πιστεύουν ότι ο διαβολικός Οσάμα αιματοκύλησε το Μανχάταν, παρακαλώ να ετοιμάζονται σιγά σιγά και για την πρώτη επίσκεψη των εξωγήινων. Όπως επροφητεύθη υπό τας Χολυγουντιανάς Γραφάς.

Κοίταξα το ρολόι μου ξανά. Έδειχνε ακόμη 8 ακριβώς παρ' ότι είχε πάει μεσημέρι κι εγώ περπάταγα πια ώρες. Το επόμενο βήμα μου πάτησε δίπλα σε έναν σκορπιό. Χρειάστηκε μια κίνηση για να μου καρφώσει κεντρί του στην καμάρα της πατούσας. Πέθανα μετά από 45 λεπτά περίπου. Τα παιδιά είχαν δεσμευτεί ότι αυτοί θα ήταν οι τέσσερις που θα με κουβαλούσαν. Κράτησαν τον λόγο τους. 4 μηχανές με άσπρα υφάσματα να ανεμίζουν πιασμένα στις σχάρες ή στα τιμόνια. Η πρώτη μηχανή είχε τον Κυριάκο οδηγό κι εμένα δεμένο πίσω του. Η δεύτερη τον Γιώργο, φορτωμένη ξύλα και εργαλεία. Η τρίτη τον Στέλιο με τα κόκκινα μαλλιά φορώντας ένα τουριστικό σάκο με ποτά. Η τέταρτη την Μαργαρίτα με τον σκύλο της. Όλοι φορούσαν λευκά. Κι εγώ το ίδιο. Είχε πάει απόγευμα όταν ο Στέλιος με τον Κυριάκο τέλειωσαν τον λάκκο, μπροστά ακριβώς από τον ανεμόμυλο που τους είχα πει. Ο Γιώργος σκούπιζε το στήθος του με το πουκάμισό του μετρώντας το πλάτος της κάσας. "Βγήκε στενή ρε πούστη μου". Η Μαργαρίτα είχε μαζέψει κι έ