Δηλαδή εσύ γέλασες; Είπα δεν πρόκειται να ασχοληθώ σε καμία περίπτωση με αυτό το πράγμα που θέλει να λέγεται εφημερίδα. Αλλά μου ξανάρχεται στο μυαλό η σκηνή που την κρατούσα στο χέρι μου (την εφημερίδα) και είχα μείνει άναυδος από ότι είχα μπροστά μου. Δεν ήταν σαφές αν ότι είδα με θύμωσε ή με λύπησε ή με απογοήτευσε ή όλα μαζί. Κάποιοι άνθρωποι της "γενιάς των 30" όπως αποκαλούνται, κάνουν μια προσπάθεια για να δημιουργήσουν κάτι, να εκφραστούν μέσα από αυτό και να επικοινωνήσουν σκέψεις, θέσεις, να αρθρώσουν δημοσίως λόγο. Θαυμάσια. Τα σέβη μου και τους βγάζω το καπέλο. Θα έλεγε κανείς ότι κάτι κινείται τελικά. Δεν είναι όλα μαύρα κι άραχνα. Αν είναι όμως αυτό το ύφος, το χιούμορ, η προτεινόμενη άποψη, η εικαστική πρόταση, (για να μην αναφερθώ στις τεχνικές λεπτομέρειες , στήσιμο φύλλου κλπ), ότι έχει να προτείνει η "γενιά των 30", πάμε άκλαφτοι. Κατά πρώτον, ποιοί είναι αυτοί. Ωραία. Δεν θέλουν να ξέρουμε. Σωστά. Κι εμένα σ' αυτό το blog δεν θέλω να με ξέρου