Δεν σου είπαν όμως που θα σ' έριχναν...

Επιτέλους.
Ο Αγών μου (Mein Kampf) βαδίζει προς την δικαίωση.
Aνώνυμος ασχολείται μαζί μου.
Η υπομονή ανταμοίβεται παιδιά, να το ξέρετε.
Εγώ περίμενα τόσον καιρό στωικά, ατέλειωτα post πέρασαν, και τελικά ήρθε η αναγνώριση έστω και στις καθυστερήσεις.
Βέβαια, τελευταίο με άφησε, του πεταματά δηλαδή, αλλά εγώ επειδή έχω κομπλεξ (και) μ’αυτά, το παίζω ότι με άφησε τελευταίο και καλύτερο.
Last but not least και τέτοια.
Τάχα μου ότι αφήνουμε τα καλά για το τέλος.
Όμως, φευ, η αλήθεια είναι ότι με έχει στο φτύσιμο κι ακόμα δεν μπορεί η ματαιοδοξία μου να το χωνέψει.
Θέλω να τον ευχαριστήσω κάπως που ασχολείται με την μετριότητά μου, να του στείλω ένα μπουκέτο λουλούδια, ένα κουτί γλυκά, ένα κιβώτιο με κινητή άμμο, κάτι τέλος πάντων σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, αλλά... δεν μου έχει αφήσει ούτε όνομα, ούτε τηλέφωνο, τίποτα.
Το άσχημο είναι, και έχω στεναχωρηθεί πολύ γι’ αυτό, ότι δεν με απειλεί.
Καθόλου όμως και μ’ έχει ρίξει πολύ αυτό....
Μόνο κάτι γενικούρες, κάτι μισόλογα, αυτά.
Ούτε καταδέχεται να με δείρει με σιδερογροθιά, να μου σπάσει τα γόνατα, να μου καρφώσει βελόνα πλεξίματος στα νεφρά, να με πατήσει με τρακτέρ, να μου κλέψει το παγωτό, να μου σπάσει τα αυτοκινητάκια μου, τίποτα.

Μόνο έτσι, ένα απλό φασίστα με είπε, πράγμα αληθές, το παραδέχομαι ανοιχτά, όποιον και να ρωτήσετε στα Εξάρχεια το ίδιο θα σας πει, ιδίως τους Κούρδους και τους Τούρκους.
Μου είπε ότι έγινε και εμφύλιος, αλλά εμένα δεν με ειδοποίησε κανένας και πάλι στενοχωρήθηκα.
Απελπισία. Τα καλύτερα χάνω στα ξένα τελικά.
Ε, είπα λοιπόν, να τον βρώ εγώ μια που αυτός είναι ντροπαλός. Εγώ τσίπα δεν έχω, είναι γνωστά αυτά, οπότε η μισή ντροπή δική μου, κι η μισή πάλι δική μου γιατί εγώ την ντροπή συνηθίζω να την τρώω όλη. Ως γνωστόν, τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε κι εμείς θα πετάμε φαγητά;
Μια και δυο λοιπόν, που λέγανε και οι παλιοί, έβαλα τα μεγάλα μέσα. Και η Κρήτη, εκτός από λάδι, τυρί, κρέας, πορτοκάλια, καλασνίκοφ κλπ, παράγει και πείσμα σε απίστευτες ποσότητες και πιότητα άλφα άλφα.
Εδώ πρέπει να κάνω μία παρένθεση (ορίστε, την έκανα) και να πω, ότι στην Ελλάδα παιδιά, οι γνωστοί είναι το παν.
Άμα έχεις γνωστούς, σε κατάλληλες θέσεις, μη φοβάσαι Χριστό μην πω και Πατριάρχη.
Κι επειδή, μια γειτονιά είναι όλη η Ελλάδα, ένα χωριό, μια μεγάλη κρεβατοκάμαρα, ο κόσμος είναι μικρός. η πιάτσα μικρότερη, οι ISP και οι Carriers λίγοι, οι συνάδελφοι ξηγήθηκαν σπαθί τα παλικάρια.
Θέλανε να μου το παίξουν και αδμινιστραδόρες που όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν, και μου τον παρέδωσαν δεμένο χειροπόδαρα και σε χρόνο dt και 3 το πρωί.

Κι εκεί που ήμουν φτιαγμένος, ξενέρωσα. Μου πέσανε τ' αυτιά.
Είχα μια ελπίδα, έναν κρυφό καημό, ότι πίσω από τα ψευδώνυμα θα είναι καμιά γκόμενα της προκοπής, και μου βγήκε Προκόπης!
Είχα ενθουσιαστεί με την φαντασίωση, ότι κάποια γυναίκα κρύβεται πίσω όλα αυτά.
Και εκτός του ψώνιου που κουβαλάω, υπολόγισε και την αγαμία του ναυτικού που βαράει αλύπητα, βάλε και τον πρότερο ανέντιμο βίο, ε, είχα φτιαχτεί ότι κάποια ίντριγκα της προκοπής θα υπάρχει.

- Αν ξαναπώ «προκοπής» να μου βρουν τα μάτια...
- Μπράβο, μπράβο. Να σου βγουν – να σου βγούν.

Αυτή η φαντασίωση με είχε φτιάξει τόσο που τραγουδούσα στο μπάνιο εμβατήρια επαναστατικά όπως το Errica, το Lili Marlen, το Άλλης ξεκίνημα-Νέοι Λαγόνες, και άλλα.
Κρέμασα και μια σημαία στην καμπίνα κόκκινη με τη μαύρη φιγούρα της Ζωζώς Σαπουντζάκη που γράφει από κάτω «Hasta la Victoria’s Secret». Κλασσικές αξίες.
Και τί κατάλαβα; Στάχτη και μπούρμπερη γίναν όλα.
Έφυγε το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Με το πλακάκι μαζί.
Δηλαδή την έπαθα με την Μανταλένα, να την πάθω κι απ’ τον Προκόπη τώρα;
Ως ποτε παιδιά; Ως πότε;

Κι είναι πανάθεμά τον...τόσο προβλέψιμος, τόσο βαρετός, τόσο ΧΙΔ*, που απ’ το χασμουρητό θα σκιστεί ο στόμας μου. Απογοήτευση. Ξεπεσμός.
Κάτσε να ξαναδώ τί μου έγραψε...
Με είπε μπεκρή. Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Λίγο ήθελα να ανέβω στην κατηγορία Ορέστης Μακρής, αλλά τον τελευταίο καιρό δεν αποδίδω.
Δεν αποδίδω και ανησυχώ. Στα 2 ποτά σταματάω εκτός αν έχουμε κανένα γάμο, τίποτα επιτυχίες εις την υδατοσφαίρησην, την επέτειο του πραξικοπ.... της επανάστασης του Απρίλη, τέτοιες χαρές.

Μετά λέει ξερνάω και πάω και ξεραίνομαι. Αυτό δεν είναι αληθές και το καταδικάζω κατηγορηματικά ως συκοφαντική δυσφήμιση που προσβάλλει την τιμή και την υπόληψή μου. Η αλήθεια είναι ότι ξεραίνομαι και χωρίς να ξεράσω. Ρωτήστε τις γυναίκες που ήμουν μαζί. Πάνω που ανάβανε τα αίματα, εγώ κοιμόμουν. Ξερός.

Μετά λέει – και σωστά – ότι δεν μπορώ να μιλήσω απλά και κυριολεκτικά αλλά μιλάω μόνο με λόγια άλλων. Σωστά.
Είναι ένα πρόβλημα που με βασανίζει χρόνια και πολύ με πληγώνει που πρέπει να το παραδεχτώ, αλλά είναι αλήθεια.
Δεν έχω προσωπικότητα. Δεν έχω, είναι αλήθεια. Ούτε συνείδηση, ούτε δημιουργική και πρωτότυπη σκέψη, τίποτα.
Και στην αρχή πήγα να τρομάξω, να νιώσω ενοχές αλλά μην έχοντας όλα αυτά, ούτε καν άσχημα δεν μπορούσα να νιώσω.
Είναι προσωπικό το δράμα που ξεδιπλώνω μπροστά σας.
Φοβάμαι θα δείτε κάποτε post του ΜΒ, να περιγράφει εμένα, σε μόλις πέντε γραμμούλες - και πολλές λέω.

Μετά γράφει διάφορα άλλα, αλλά είναι τέτοια η τρικλοποδιά που βάζει στο συντακτικό της ελληνικής γλώσσης, που δεν είμαι βέβαιος αν με βρίζει ή με αποθεώνει.
Για παράδειγμα – και εδώ θα ζητήσω την βοήθεια του κοινού:
«...αυτός ο εμφύλιος μας χωρίζει, τα πέτρινα χρόνια της εξορίας σου ανήκουν επαξίως με συντροφιά (ή συντρόφια – μ’ αρέσει καλύτερα) τα εύπεπτα πολυεθνικά στιχάκια του παρελθόντος βλέπεις σε αυτόν τον εμφύλιο η δημοκρατική παράταξη εθριάμβευσε».
Εδώ που τα λέμε, ούτε ο Μητσικώστας κάνοντας τον Βασίλη Λεβέντη δεν τα λέει αυτά.

Αν εθριάμβευσε πάντως η δημοκρατική παράταξη και αυτό είναι δημοκρατία, εγώ λέω να μεταναστεύσω στο US που είναι και η μάνα των σύγχρονων δημοκρατιών.

Μετά λέει λυπάται που με ξέρει.
Ελπίζω ο πανδαμάτωρ χρόνος να βοηθήσει τον εν Χριστώ αδελφό μας να το ξεπεράσει συντόμως.
Εμείς θα προσευχόμεθα πρωί, μεσημέρι και βράδυ (μετά τον εσπερινό) ώστε η ανάνηψή του να είναι ... ταχεία. Λιανοκλάδι – Θεσσαλονίκη 13 λεπτά καλά δεν είναι;

Μπήκα στον πειρασμό να μιλήσω λίγο σοβαρά για αυτόν, αλλά βγήκα αμέσως γιατί μόνο που τον έφερα στο μυαλό μου, μου ήρθε να ξεράσω.
Κι επειδή κάποιοι πρέπει και να σηκωθούν για δουλειά, πάω να ξεραθώ.

Το μόνο που έχω να πω είναι να μην χάνει τον χρόνο του.
Πέραν που μου έφτιαξε το κέφι απόψε, δεν θα "σας ακολουθήσω σ' αυτόν τον κατήφορο" γιατί δεν βαριέμαι τόσο την ζωή μου.

Κι επειδή συνηθίζω να μιλάω με λόγια άλλων,
μια παλιά σοφή κινέζικη παροιμία για τέτοιες περιπτώσεις λέει:
«Μ’ ένα καλό γαμήσι θα σου περάσουν όλα».
(όπως το μεταφράσει κανείς...)

ΥΓ
Από Ιανουάριο δεν πας κανένα ταξίδι προς Άπω Ανατολή μεριά;

* ΧΙΔ = Χειριστής Ιπτάμενου Δίσκου. Κλασική ορολογία - χαρακτηρισμός δεκαετίας ‘80 – Άδωνις – Ν.Σμύρνη.